Wieść o nawróceniu Korneliusza została umieszczona w Piśmie Świętym aż trzykrotnie, podobnie jak informacja o nawróceniu Szawła, co wskazywać może na rangę i znaczenie tego wydarzenia dla życia pierwszych wspólnot chrześcijan. Z całą pewnością ta niebywała sytuacja zmieniła odniesienie Żydów, którzy przyjęli chrzest, do tych wyznawców Jezusa, którzy wywodzili się z pogaństwa. Przyczyniła się do poprawy relacji w gronie chrześcijan o. W dalszym ciągu uważano bowiem, że kontakt z chrześcijanami obcej tradycji ściąga nieczystość rytualną na tych, którzy opierali się na Prawie Mojżesza. Tym, który rozwiązuje ów problem, jest sam Duch Święty. To On przez anioła poleca Korneliuszowi, aby posłał po Piotra, jego zaś przynagla, by poszedł do Rzymianina bez żadnej zwłoki. Wydarzenie z dzisiejszego pierwszego czytania określane jest niekiedy mianem drugiego nawrócenia św. Piotra. To właśnie wtedy apostoł przeżywa diametralną zmianę swojego myślenia: nie ma już różnicy między Żydami a poganami, wszyscy są równi w oczach Boga, jeżeli żyją zgodnie z Jego wolą.

Autor dzisiejszego psalmu prosi Boga, by ten zesłał na niego swoje światło. W Psalmie 104 odnajdujemy informację, że jest ono atrybutem Boga: światłem okrytyś jak płaszczem. Jego duchowy charakter wyraża się w tym, że bez niego niemożliwe staje się widzenie i poznawanie tego, co rzeczywiste. W Księdze Przysłów przeczytamy: bo lampą jest nakaz, a światłem Prawo (Prz 6, 23). W tym kontekście właściwa ocena otaczającego świata możliwa jest dla człowieka tylko na drodze przestrzegania Bożych przykazań. Wymowna w tym sensie jest również teologia światła zawarta w Nowym Testamencie: Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia (J 8, 12). Prawdziwie włączeni w Chrystusa przestajemy być pogrążonymi w niewiedzy i strachu przed przekroczeniem Bożego prawa synami ciemności.

W swoim nauczaniu Mistrz z Nazaretu bardzo często nawiązuje do – tak dobrze znanym Jego słuchaczom – obrazów związanych z życiem pasterskim. Niektórzy bibliści wskazują, że omawiana dziś ewangelia jest jakby tłem dla późniejszego, 21 rozdziału relacji Jana, w której to św. Piotr otrzyma od Jezusa władzę pasterską wrażoną w nakazie: „Paś baranki moje!” (J 21, 15). Istotnie, możemy założyć, że bez tej uprzedniej katechezy o bramie owiec, późniejsza prośba Jezusa mogłaby wydać się Piotrowi co najmniej niezrozumiała. Każdy z nas wezwany jest do wzięcia odpowiedzialności za Kościół. To wezwanie scementuje się w przyjętym przez nas sakramencie bierzmowania, precyzuje się ostatecznie przez sakramenty małżeństwa i święceń. Zanim jednak podejmiemy się tej misji, trzeba nam uprzednio zrozumieć jej specyfikę z czasów Jezusa. W tradycji bliskowschodniej przewodnikiem stada zostawał najczęściej najmłodszy spośród synów jego właściciela, czego sztandarowy przykład odnajdujemy chociażby w osobie króla Dawida. Widzimy zatem, że pasterz to ktoś uzależniony w swoim posługiwaniu od woli swojego Pana. To dlatego Jezus nazywa się bramą owiec, bo tylko On: „[…] chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał” (Hbr 5, 8). W związku z powyższym, każdy komu obce jest posłuszeństwo Jezusa – chociażby pełnił funkcje strażnika owczarni – będzie osądzony jako rozbójnik i złodziej.