Popatrzmy na jedność tej wspólnoty pierwszego Kościoła. Kiedy pojawiło się nieporozumienie, którego sami nie mogli rozwiązać, zgodnie i w jedności wysyłają Pawła, Barnabę i innych braci, by porozumieli się w tej sprawie z Kościołem w Jerozolimie, który był wtedy stolicą apostolską, jak dziś Watykan. Apostołowie Paweł i Barnaba oraz bracia do nich dołączeni, po drodze też nie próżnują, tylko głoszą wielkie dzieła, które Pan Jezus uczynił. Owocem ich podróży jest radość braci w Samarii i Fenicji wzbudzona świadectwami działania Pana. Kiedy spotkali się ze wspólnotą Kościoła w Jerozolimie, również dali świadectwo o tym, jak wielkich rzeczy Bóg przez nich dokonał. Może warto się dziś zastanowić, kiedy ostatnio powiedzieliśmy komuś swoje świadectwo o tym, jak Bóg działa w naszym życiu? Kiedy udało nam się wykorzystać okazję spotkania z kimś po drodze, by podzielić się z nim wiarą i wspólnie rozradować w Panu?

Jezus powiedział kiedyś do Apostołów, że zasiądą na dwunastu tronach i będą sądzić dwanaście pokoleń Izraela. Opisane w pierwszym czytaniu spotkanie w Jerozolimie pokazało, że te słowa się wypełniły. Apostołowie zebrali się, by rozsądzić spór i wydali sąd, powołując się na działanie Ducha Świętego. W tym psalmie usłyszeliśmy proroczą zapowiedź tych sędziowskich tronów, tronów w domu Boga. Pokolenia Izraela w domu Bożym będą Go wielbić i wywyższać moc Jego świętego imienia. To ziemskie Jeruzalem zostaje przemienione w nowe Jeruzalem – miasto Boga w niebie, do którego z radością wstępować będą wszyscy zbawieni, którzy poddali się osądowi Kościoła apostolskiego w sakramentach chrztu i pokuty. Ich stopy wejdą w bramy niebieskiego Jeruzalem, by już na zawsze wielbić Pana.

Trwając w Jezusie czerpiemy z Niego Ducha Świętego jak roślina czerpie soki. Jak ona nie może żyć odcięta od łodygi i korzenia, tak my nie możemy żyć duchowo, kiedy nie trwamy w Jezusie. Żyjąc w grzechu, w braku zjednoczenia, jesteśmy duchowo martwi i oddaleni od źródła życia. Jak zatem ważne jest bycie w stanie łaski uświęcającej, tego niesamowitego daru, który otrzymaliśmy podczas chrztu. To łaska uświęcająca daje nam zjednoczenie z Bogiem. Jezus pokazuje, że bez łaski, bez tego zjednoczenia, jesteśmy odcięci od Boga, który jest miłością. Jego miłość podtrzymuje nasze życie, a skoro się od niej sami odcinamy, to życie w nas zamiera i nadajemy się tylko na spalenie. Plan Boga dla nas jest inny, On chce, byśmy żyli i owocowali, i by to nasze owocowanie było obfite. W ten sposób oddamy chwałę Bogu i zostaną wysłuchane nasze prośby, gdyż Bóg nas bardzo kocha i może wszystko uczynić.