Biada buntowniczemu miastu, co stosuje ucisk, nie słucha głosu i nie przyjmuje ostrzeżenia, nie ufa Panu i nie przybliża się do swego Boga - So 3,1-2.

Prorok Sofoniasz przytacza dziś skargę Boga, który stwierdza bolesną prawdę, że Izrael nie tylko nie daje już posłuchu słowom proroków, że nie szuka już drogi prowadzącej do zbawienia i naprawy serc, ale stał się narodem niesprawiedliwym, zbuntowanym wobec jakiejkolwiek zachęty do dobra, ludem w którym absolutną władzę sprawuje materializm. Lud stał się bardzo krnąbrny, nie chce już słuchać żadnych napomnień ani zaufać Bogu. To są mocne słowa, po których raczej nie można się spodziewać ratunku. Chociaż usta Izraelitów nadal wypowiadają imię Boże, to jednak rzeczywiste jego postawy są zaprzeczeniem działań podyktowanych wiarą: żyją już w postawie praktycznego ateizmu, a wszystkie wartości są deptane w imię zysków, bogacenia się i obsesyjnego życia w luksusie. Człowiek stał się rzeczą, towarem wymiennym. Bóg jednak zapowiada, że i tym razem przyjdzie z mocą i wyzwoleniem, przełamując tę falę zła i cierpienia w jaki popadł lud Boży. Boże działanie, nawet jeśli dopuszcza rany, i bolesne ciosy, zawsze zakłada uzdrowienie i opatrzenie ran, a w konsekwencji oczyszczenie i zbawienie. I oto w istocie, po surowym osądzie pojawia się obietnica zbawienia, które w tym wypadku nie będzie się odnosiło już tylko do Izraela, ale rozleje się niczym plama z oliwy na wszystkie narody, które zechcą przyjąć Pana i Jego słowa. Tryumf Boga przywróci utraconą godność, która została zapomniana i skażona niegodnym życiem. A nawet więcej: gdy Pan przyjdzie i przywróci porządek, nikt nie będzie się wstydził swej przeszłości, bo wszystko ma otrzymać nowy wymiar. Miasto Jerozolima, będzie wówczas stolicą reszty, ludu, który szukać będzie schronienia i pomocy w Imieniu Pana. Należy się więc nawrócić, przyjąć zaproszenie do pokuty, bo w raz przyjściem Pana z Jego łaską, uzdrowieniem również ludzkie nieprawości, grzech, naganne kompromisy ulegną wymazaniu sprzed Bożego oblicza. Trzeba więc żałować i uznać swoje słabości, wtedy będą mniej krzywdzące nas samych i innych. Do tej gotowości na przemianę nawiązuje Ewangelia. Skrucha jest postawą, która wywołuje miłość: gdy zdecydujemy się być ludźmi otwartymi na słowa Pańskie i gotowymi wypełniać Jego wolę, nasze życie może być życiem szczęśliwym. Również Jezus w Ewangelii wypowiada się w sposób surowy na tematy pychy i zarozumialstwa książąt - arcykapłanów i starszych ludu. Osąd Jezusa nie jest jedynie potepieniem działań tych ludzi, lecz wezwaniem, aby wreszcie postanowili oni zejść ze swych tronów pychy, i by weszli na droge prawdziwego nawrócenia. Słowo Pańskie chce zwrócić naszą uwagę na konieczność wiary szczerej, wiary uznawanej bez oporów. Przypowieść, jaką kieruje Jezus do arcykapłanów i starszych ludu, ma ich zachęcić, by nie byli przewodnikami ludu jedynie w teorii, gdyż królestwo Boże jest otwarte ale dla tych, którzy są gotowi na Serio pełnić wolę Bożą. Nie dla tych, którzy pysznią się zajmowanym stanowiskiem, pozycją społeczną, czy pełnionym urzędem, nie zważając przy tym na swoje postępowanie. Pycha zaślepia umysł, zatwardza serce i sprawia, że nie potrafimy rozeznać woli bożej. Gdy tylko czujemy przy nas obecność Pana Boga, wówczas konieczne jest porzucenie dawnego nieszczęśliwego życia.

Teraz jest czas odpowiedzi na Boże wezwania, i nie tylko w słowach, lecz w całym naszym życiu.