Niebiosa wysączcie z góry sprawiedliwość i niech obłoki z deszczem ją wyleją - Iz 45,7.

Św. Hieronim widział w tych słowach proroka Izajasza wyraźna zapowiedź przyjścia Zbawiciela. Uznawał je za streszczenie ludzkich oczekiwań na przyjście Mesjasza. Prorok przez te słowa radości wyraża swoje przekonanie, że Pan Bóg dotrzyma swych obietnic. Bóg ześle swego posłańca z niebios, tak jak posyła chmury, które przynoszą deszcz nawadniając ziemię. Wygnańcy, którzy są teraz w niewoli babilońskiej, mają więc możliwość podźwignięcia się na duchu i pocieszenia. Pan na pewno przyjdzie, aby ich wyzwolić. W całym tym fragmencie co jakiś czas pojawia się szczególne stwierdzenie: Ja jestem Jahwe. To słowo podkreśla wyjątkowość Boga, Jego mocy a absolutnego panowania nad historią. Nad wszystkim, a więc nad światem i nad ludzkością, Bóg panuje w sposób niezależny i nic nie może się oprzeć Jego woli: Boże działanie wobec wierzących, chociaż pozostaje niekiedy tajemnicze i trudne do przewidzenia, dokonuje się na oczach wszystkich i pokazuje Jego wyjątkowość. Taki jest właśnie Bóg, jakiego Izrael, lud Boży , powinien pokazywać innym narodom.

Kościół zdecydował, żeby ten okrzyk nadziei, jaki słyszymy z ust Izajasza, stał się wołaniem całego rodzaju ludzkiego, który tęskni za swoim ostatecznym wyzwoleniem, który co prawda, dla każdego przychodzi w chwili śmierci, ale już ostatecznie nadejdzie w dzień przyjścia powtórnego Chrystusa. Można pytać jak długo to jeszcze potrwa, ile zostało nam do końca czasów. Jednak Bóg nie obawia się jedynie w sytuacjach krańcowych, gdy o człowieka upomni się niechybnie śmierć. Wszędzie i zawsze można dostrzec rękę Bożą: w działaniu Jezusa, Jego cudach, które pokazują, że wyzwolenie nadeszło. Poza tym fakt, że jak mówi dzisiejsza Ewangelia: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą - Łk 7,22, wyraźnie pokazuje, że dotyka nas co prawda cierpienie i śmierć, lecz Chrystus jest Panem Życia i pragnie nasze życie uczynić mocniejszym. On też gwarantuje, że ostateczne zwycięstwo nad śmiercią to rzeczywiście jest kwestia czasu. Miarodajna próbą, czy to zrozumieliśmy i uwierzyliśmy Jezusowi będzie to, czy my sami, własnymi uczynkami będziemy pokazywać, że dobro zwycięża ze złem w naszym codziennym życiu. Możemy to robić na miarę swoich możliwości, ale w bardziej konkretny sposób, pokazując naszą solidarność ze słabszymi, nie radzącymi sobie, dzieląc ból z cierpiącymi, przynosząc dobre słowo w nieszczęściu i to nie tylko wtedy, kiedy napełnimy torbę miłosierdzia, dołożymy się do szczęśliwej paczki czy wykonamy jakiś inny dobroczynny gest. To ma być nasza powszechna postawa bo wynikająca z codziennej wiary w tego, który sam pokazał jak przychodzić z pomocą potrzebującym.

Ludzie często myślą, że Bóg mógłby lepiej okazać swoją chwałę przy pomocy potężniejszych i bardziej zadziwiających środków, gdy On tymczasem zdecydował się objawić w prostocie i zwyczajności. Również i my możemy pokazać Boże oblicze w szarej codzienności.