O Mądrości, któraś wyszła z ust Najwyższego, dosięgając mocą od końca do końca i wszystko urządzając łagodnością, przyjdź ku nauczaniu nas dróg roztropności.

Otwierająca adwentową serię antyfona: O Sapientia - ukazuje Mesjasza, którego najważniejszym atrybutem jest mądrość, świadcząca o potędze Boga i jego nieograniczonej władzy nad wszystkim. Nie chodzi tu o wiedzę, czy jakiś rodzaj inteligencji, ale o wszechmocną, życiodajną moc, właściwą samemu Bogu.

Wyrażając się w słowie i historycznych wydarzeniach, poprzez wieki uskuteczniała ona Boży plan naprawy świata. Słowa antyfony pochodzą z dwóch ksiąg sapiencjalnych: Mądrości Syracha (Syr 24,3–22) i Mądrości (Mdr 8,1). W tekstach tych, autorzy biblijni mówią o boskim pochodzeniu mądrości, która tak samo jak słowo stwórcze – ożywiające tchnienie, wypowiedziane na początku historii stworzenia i zbawienia, pochodzi od Najwyższego (Rdz 1,3; 2,7). Mądrość, która jest wieczna jak sam Bóg zostaje przypisana i utożsamiona z Logosem, Odwiecznym Synem Bożym (J 1,1–2), który również posiada moc stwórcza i życiodajną (J 1,3–4; Kol 1,16). Przybywający do nas, obiecany Mesjasz to uosobienie odwiecznej, nieskończonej mądrości Bożej. Wraz z Ojcem jest On współtwórcą i wzorem wszystkiego, co zostało stworzone. Dziś ta mądrość wyraża się w darze nowego życia, jakie ze sobą niesie Zbawiciel, doprowadzając wszystko do, zaplanowanej przez Boga na początku świata, doskonałości. Przez grzech utraciliśmy jedność z Bogiem. Dzięki boskiej mądrości, przychodzący Mesjasz na nowo pozwala nam nawiązać utraconą jedność ze Stwórcą. Mądrość ta pozwala podtrzymać stworzenie przy życiu, ujawniając się w opiekuńczej obecności. Jako opatrzność Boża towarzyszy człowiekowi chroniąc go przed grzechem oraz pomagając powstać z niego do lepszego życia.

Mądrościowe teksty, z których zaczerpnięty jest obraz Mesjasza – Mądrości mówią o stałym towarzyszeniu Boga każdemu człowiekowi, jak kiedyś w słupie obłoku, aby przebywać wśród swego ludu, pocieszać go i doprowadzać do pełniejszego rozkwitu (Syr 24,13–22). Tak jest do dziś – dzięki liturgii, która umożliwia nam spotkanie z Mesjaszem bez przeszkód i ograniczeń płynących z ludzkiej ułomności. Dzięki Objawieniu wiemy, że mądrość odwieczna to Chrystus, który w jedności z Ojcem od wieków towarzyszy człowiekowi, rzucając światło swej mądrości na poplątane nieraz drogi ludzkiego życia. Jest źródłem prawego, mądrego życia. Mesjasz jest z jednej strony pełnym mocy nieugiętym sługą Bożym, z drugiej zaś delikatnym i wyrozumiałym towarzyszem ludzkiej niedoli (J 2,13–16; Łk 15,4–7). Posłusznym wobec Ojca i Prawa, ale również pełnym miłosierdzia wobec skruszonych grzeszników. Jego mądrość podnosi to co upadło i się zagubiło Ojcu Przedwiecznemu, szuka by nikogo nie pominąć, nie pozostawić samemu sobie. Te właśnie mesjańskie cechy, zgodnie z odwieczną mądrością, dają gwarancję skuteczności spełnienia misji odkupienia ludzkości. Tą mądrością, Mesjasz obejmuje wszystko bez ograniczeń, co podkreśla antyfona w słowach „od krańca do krańca” (Mdr 8,1), a więc od aktu stworzenia, poprzez odkupienie.

Słusznie więc Kościół prosi Mesjasza–Mądrość o dar roztropności, gdyż odpowiedzią na Mądrość jest cnota roztropności, czyli umiejętność prowadzenia wartościowego, mądrego życia, zgodnego z wolą Chrystusa. Kościół w ten sposób chce upodobnić się do Mesjasza, co umocni zbawcze dary przez niego przyniesione oraz pozwoli skuteczniej współpracować z Nim w nieskończenie mądrym planie odnawiania człowieka. Mądrość, która ma emanować z naszego życia ma, podobnie jak ta mesjańska, podnosić z łagodnością tych, którzy pogubili łaskę wiary. Swoją życiową postawą mamy zachęcać wszystkich, którzy jeszcze nie poznali lub nie doświadczyli nieskończonej a ożywiającej mądrości Bożej.