Łuk mój kładę na obłoki, aby były znakiem przymierza między Mną a ziemią (Rdz 9,).

Po potopie Bóg, z tymi, którzy przeżyli zawiera przymierze, układ, zobowiązuje się, że przez niewielu sprawiedliwych ocali cały świat. Kiedy Noe i jego rodzina wychodzą z arki, są w podobnej sytuacji, w jakiej znajdował się Adam i Ewa - nie ma zła, które pochłonęły wody potopu. Świat jest gotowy do ponownego zaludnienia, odbudowania Znakiem tego ma być tęcza, która ma przypominać o czuwającej nad światem miłosiernej ręce Boga. Przymierze zawarte z Noem po potopie to pierwsze z czterech przymierzy, jakie Bóg zawiera z ludzkością, każde kolejne, z Abrahamem, Mojżeszem prowadziło do tego ostatecznego, zawartego przez Jezusa na krzyżu. Niesłychana i nieskończona cierpliwość Boga daje ludziom kolejna szansę powrotu do raju. Tę myśl przynosi nam Ewangelia, opisując kuszenie Jezusa na pustyni (miejsce i liczba 40 nawiązuje do przebywania Mojżesza na Synaju; do wędrówki na Synaj Eliasza i 40 lat błądzenia Izraela po pustyni, w trakcie których naród był wystawiany na próbę). Greckie słowo „peiradzo” może znaczyć „próbuję, doświadczam, wystawiam na próbę, kuszę”. Biblia daje dwa jego wymiary w sensie pozytywnym (Bóg wystawia na próbę człowieka po to, aby go udoskonalić, umocnić) albo w sensie negatywnym (diabeł człowieka kusi, aby go zepsuć). Bóg nie oszczędza Jezusowi pokus, bo wie, że człowiek nabiera mocy przez doświadczenie. Przez pierwsze zwycięskie starcie z diabłem Jezus będzie głosił Ewangelię z mocą trzy lata, siłą starcia w godzinie męki, powstanie z martwych. Starcia z diabłem są konieczne. Jak próby w teatrze. Jak doświadczenia w laboratorium. Inaczej człowiek by się nie rozwijał, czyli nie byłby bardziej sobą. Jeśli będziemy pełni Ducha, to staną się one umacniającym doświadczeniem. Jeśli będziemy konfrontować się z diabłem bez Boga, będą niszczącą pokusą. Bóg wierny swemu słowu, że nie zniszczy już świata z Jezusem odbudowuje raj, o czym świadczą zwierzęta i aniołowi towarzyszące Chrystusowi na pustyni. Potop i grzech niosą zagładę fizyczną albo duchową. Dlatego Wielki Post to okres kiedy musimy sobie uświadomić, że nikt z nas nie ma tak pustego życia i jałowego serca, żeby tam nie zbudować raju. A gdyby diabeł zaczynał nas przekonywać, że już jest za późno na odnowę, to św. Piotr w drugim czytaniu zapewnia, że Jezus przyszedł nawet do tych , którzy zginęli w wodach potopu, którzy nie załapali się na nowy raj z Noem. Nie ma takich ludzi, w których Bóg nie zbudował nowego raju. Zatem w tej sprawie dwie rzeczy są pewne: nie ma życia bez pokus i nie ma pokus ponad nasze siły. Czas odrzucić pretensje do Boga za próby i pretensje do ludzi za nasze upadki bo w wojnie ze złem Bóg się z nami sprzymierzył, sam stanął na linii ognia i walczy z nami, za nas i o nas.