Tak samo jest z moim słowem. Wychodzi ono z ust moich, nie po to, by wrócić bezowocnie (Iz 55,11).

Drogi człowieka są często różne od Bożych dróg, jak stwierdza Jahwe przez proroka Izajasza. Zwracając się do wątpiących wygnańców z Babilonii w powrót z tej niewoli, który wydaje się tak daleki, oraz do tych którzy swoją ufność pokładają w ludzkich środkach. Tylko uważne wsłuchiwanie się w słowo Boże i prawdziwe nawrócenie serca i umysłu doprowadzą do Nowego Przymierza wiecznego i powszechnego, do którego nieodzownym wstępem jest powrót do Jerozolimy. Powątpiewanie w to, że tak się stanie - mówi prorok - jest powątpiewaniem w Boga, Jego moc i prawdomówność. Porównanie słowa Bożego do sił przyrody powinno prowadzić do niezachwianej wiary, że obietnice zbawienia złożone przez Boga za pośrednictwem proroków (Jr 31,31-33; Ez 37,26-28) się wypełnią. Słowo Boże jest skuteczne, a wiec zdolne do osiągnięcia zamierzonego celu, podobnie jak deszcz i śnieg, które nawadniają i użyźniają glebę. Musi być jednak współpraca z człowiekiem, bo lać może całymi miesiącami, ale jak z naszej strony musi być wysiłek wchłaniania słowa Bożego, tak, żeby ono przynosiło owoce. Samo mówienie Pana Boga nie wystarczy. Prorok każe więc żyć nadzieją, która daje pewność, że nasze życie i życie świata jest w najlepszych rękach. Ta pewność, że Bóg ma wobec nas, wobec każdego najlepsze zamiary, a Jego słowo zawsze prowadzi do wypełnienia, co obiecuje. Zrezygnowany i zniechęcony, tak w rzeczywistości przestaje wierzyć w Boga. Wcielenie Syna Bożego daje taką pewność, że Bóg traktuje poważnie historię człowieka, do tego stopnia, że sam stał się jej uczestnikiem. Sam zasmakował ludzkiej kondycji. Nędza i kruchość naszego życia ciężko nas doświadczają i sprawiają, że na własne oczy widzimy swe ograniczenia. Jeśli więc uczynimy w naszych sercach miejsce dla Boga i będziemy się otwierać na Jego przyjście z łaską, jak na dobroczynny deszcz, to doświadczymy Bożej interwencji. Dlatego Psalmista mówi dziś o wspólnej modlitwie (hebr. jahdaw), gdzie możemy odkrywać, nasiąkać Bożą obecnością. Wspólna modlitwa: rodzinna, parafialna one dają umocnienie w odkrywaniu Pana Boga. Dlatego Ewangelia wprowadza nas w najcudowniejszą modlitwę. Modlitwę zaufania i zgody na wolę Bożą. Gdzie się jej uczymy i tylko dzięki temu możemy osiągnąć pokój serca.