To jest mój Syn umiłowany Jego słuchajcie (Mk9,7). Weź twego syna jedynego, którego miłujesz (Rdz 22,1-2).

Dzisiejsza Ewangelia ma dziś głębokie uzasadnienie, podczas Przemienienia Pańskiego Bóg Ojciec ukazuje, kim jest rzeczywiście Jego Umiłowany Syn, którego pozwoli ludziom i dla ludzi zabić go w okrutnej męce. Ofiara Izaaka potwierdza dwie ofiary ojca, Abrahama jaką podjął w swym sercu, kiedy zdecydował się na śmierć Izaaka. Drugą ofiarą jest Izaak, który zgodnie z wolą ojca składa siebie w ofierze. Zwykło się uważać, że jest to tylko zapowiedzią prawdziwych wydarzeń, gdyż nie było w zamyśle Bożym zabicie Izaaka. Bóg zażądał od Abrahama naśladowania Jego własnych zamiarów odniesieniu do Jezusa, który za kilka tysięcy lat na tę sama górę wejdzie, podobnie jak Izaak z drewnem na ramionach aby złożyć już prawdziwą ofiarę z siebie. Drugie czytanie znosi ten pozorny paradadoks Bóg bowiem objawia się w swej istocie w - miłości -, posyłając Swego Syna na śmierć i właśnie w ten sposób wypełniając obietnice - darowania wszystkiego - czyli ofiarując wieczne życie. Ta skrajność nie ma tu takiego charakteru jednostronnego posłuszeństwa człowieka względem niepojętego planu Boga, ale stanowi jedność posłuszeństwa człowieka względem niepojętego Boga. W ten sposób Bóg jest nie tylko z nami (Emmanuel) ale także dla nas wybranych. Odtąd Bóg jest zdecydowanie po naszej stronie i wszelkie oskarżenia ze strony złego ducha tracą moc i sens. Owszem przerażający jest nakaz zabicia własnego syna, ale i to, że ów syn został podarowany Ojcu w sposób cudowny, jako dar ku spełnienia bożej obietnicy. Drugie czytanie znosi ten pozorny paradoks, wskazując na to, że Bóg objawia się w swej istocie – w Miłości - która wypełnia w ten sposób obietnicę darowania wszystkiego – czyli życia wiecznego. Właśnie w tym kontekście należy zrozumieć prawdziwy sens Przemienienia. W powszechnym mniemaniu mówi się, że to trzej apostołowie potrzebowali umocnienia, żeby się nie zgorszyć krzyżem i Jezusową męką - a judasz nie potrzebował? A inni Apostołowie nie potrzebowali? Wydaje się jednak, że to sam Jezus potrzebował pocieszenia i pomocy, jak odchodzić z tego świata w poczuciu kryzysu i jak odchodzić w dalszym trwaniu w wierności Bogu i niewdzięcznym ludziom.