Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa (Jr 31,33).

W 586 roku przed Chr. Nastąpiło zniszczenie Jerozolimy przez babilońskiego władcę Nabuchodonozora. Prorok Jeremiasz znajduje się wśród oczekujących na deportację, doświadcza niewoli. I w takich właśnie warunkach Bóg kieruje do niego słowo nadziei. Biorąc pod uwagę, jak głęboko niewierność i bałwochwalstwo przeniknęło w naturę ludu, Bóg zamierza zawrzeć z Izraelem nowe Przymierze. To zapisane przez Mojżesza na kamiennych tablicach było zewnętrznym prawem, mało mobilizującym naród wybrany. Pierwsze przymierze, zawarte na Synaju po wyzwoleniu Izraelitów z polityczno-ekonomicznej niewoli, pozostało w znacznej mierze paktem zewnętrznym, wypisanym na kamieniu i papirusie (Wj 24,7-8; 31,18). Zostało uroczyście zawarte i natychmiast złamane (32,7-8; 34,1). Próby jego odnowienia – jak za króla Jozjasza (2 Krl 23,1-3) ‑ okazały się daremne, bo litera prawa nie zmieniła mentalności ludzi. W gruncie rzeczy dalej byli egipskimi niewolnikami, bardziej skorymi do buntu i samowoli niż do mądrego korzystania z wolności; nie przestali też być bałwochwalcami, próbującymi ulepić sobie Boga na swoją modłę i zmusić Go do realizowania ich woli, zamiast odpowiadać Mu posłuszeństwem wiary. Grzech był ich drugą naturą, przykrytą jedynie przez zewnętrzną religijność (Jr 13,23). Dlatego nowe przymierze będzie wypisane na sercu, czyli zostanie przyjęte przez człowieka jako coś najważniejszego w życiu. Lud będzie przestrzegał przykazania, nie dlatego, że Bóg nie widzi, ale mam do tego wewnętrzne przekonanie, że to mi służy. To przymierze wypełniło się w Jezusie. Jego krew za nas wylana, spływając na nas oczyszcza nas i uzdalnia z wewnętrznym przekonaniem pełnić wolę Boga. Ta krew jest lekarstwem na paraliż ludzkiej natury, która do tej pory nie była w stanie o własnych siłach wrócić do Boga. Prawo Boże się nie zmieniło, ale ma się zmienić podejście do przykazań. Podporządkowanie się Bożym przykazaniom ma wynikać z głębokiego przekonania, że to jedyna droga do szczęścia. Już nie ma wypływać z lęku przed karą, ale z miłości do Stwórcy. Mówi o tym drugie czytanie, które przedstawia Jezusa, jako tego, który kieruje się wiernością wobec Boga i miłosierdziem wobec ludzi. Jezus zostaje wysłuchany w stopniu o wiele większym niż sam chciał. Mimo, że umarł, to jednak otrzymał dar nowego życia - zmartwychwstał. Skazany na śmierć i potem uwolniony wiem, komu to zawdzięczam, więc miłosierdzie jest sposobem doświadczenia Boga. Krwawe ofiary składane w świątyni jerozolimskiej przez kapłanów Starego Testamentu nie mogły prawdziwie pojednać ludzi z Bogiem, były jedynie zapowiedzią prawdziwej i ostatecznej ofiary, jaką złoży Syn Boży na krzyżu. Przez swoje posłuszeństwo dokonał przebłagania za grzech i nieposłuszeństwo ludzi. Jego modlitwa za lud została wysłuchana, celem męki i śmierci Jezusa było przecież wyrwanie ludzi z diabelskich rąk. Życie stracone to takie, które ucieka od ofiary i wyrzeczenia, trzyma się tego co posiada. Nowe Przymierze, jakie zawarł w chwili swej śmierci Pan Jezus to okazanie Jego nieskończonego miłosierdzia, które tak przemieni ludzkie serca. Mimo lęku wszedł w te godzinę męki i konania. Jezus najlepsze ziarno świata, obumierając na krzyżu, przynosi przebaczenie i odkupienie całemu światu.