Pierwsze czytanie: Ef 2, 19-22

W czasie wakacji lubimy robić sobie rozmaite i interesujące krajoznawcze wypady, odwiedzać ciekawe kasztele i grody, podziwiać dzieła sztuki czy historię różnych miejsc. I tak na przykład, słuchając przewodnika opowiadającego o technice budowania średniowiecznego zamku, można się bardzo zdziwić. Otóż przy tej okazji dowiadujemy się, że do zaprawy w konstrukcji ogromnej warowni, przy łączeniu kamieni stanowiących jego bazę i mury używano kurzych jaj! Widzimy na własne oczy, że tak przygotowana przez budowniczych z tamtych wieków zaprawa, spaja tę piękną budowlę aż do dziś i ma się całkiem dobrze!

Do tak mocnego zespolenia zaprasza nas dzisiaj autor Listu do Efezjan. Biorąc przykład z techniki konstrukcji, wyjaśnia nam, że wszelkie nasze budowanie ma się opierać na kamieniu węgielnym, na Chrystusie i tylko w ten sposób nasze wspólnoty przetrwają i będą wzrastały. Fundamentem naszej wiary są pierwsi apostołowie. Tych zadziwiających nas, mocnych świadków wiary oraz ich przekazaną dzięki sukcesji naukę zgłębiamy aż do dziś. Dobrze jest odnowić w sobie dzisiaj zapał uczenia się jej poprzez słuchanie naszych pasterzy, czytanie Słowa Bożego, katechizmu i innych klasyków duchowości chrześcijańskiej.

A do czego porównać zaprawę? Możemy pomyśleć o niej jak o Duchu Świętym, który wszystko łączy, doprowadzając do końca czasów budowlę Kościoła, jego blask świętości. A średniowieczna zaprawa pokazuje jak mocne są więzy Ducha!