Pierwsze czytanie: Rdz 28, 10-22a

Dzisiejsza liturgia słowa przywołuje wydarzenia z zamierzchłych czasów patriarchów. Wydarzenie w Betel wydaje się niemalże epizodem w burzliwym życiu patriarchy, ale jest wydarzeniem niezwykle symbolicznym. Drabina, po której zstępują i wstępują aniołowie, wyobraża komunikację pomiędzy niebem a ziemią. Aniołowie zstępują po niej na ziemię, aby wypełniać polecenia Pana Zastępów i jednocześnie zanoszą ludzkie prośby przed Boży tron. W końcu, na szczycie drabiny albo nad Jakubem ukazuje się sam Pan, przedstawia się jako Bóg Abrahama i Izaaka, ponawia złożone im obietnice i zapewnia o swojej opiece. Przebudzony na skutek niezwykłej treści snu i zdjęty grozą miejsca Jakub zostaje owładnięty trwogą. Doświadczył Bożej, przemieniającej obecności. Trwoga ustępuje Bożej bojaźni, która każe widzieć Jakubowi w tym miejscu dom Boga i bramę do nieba. Patriarcha składa nawet, co prawda warunkową, obietnicę Bogu. Każde spotkanie z Bogiem powinno prowadzić do osobistej przemiany.

Uczestnicząc w liturgii Mszy świętej, znajdujemy się w domu Bożym i bramie niebios. W liturgii właśnie najpełniej ujawnia się prawda o Jezusie Chrystusie – jedynym pośredniku Boga i ludzi. I On sam zapewnia nas, jak niegdyś apostoła Filipa: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego.