Pierwsze czytanie: Rdz 32, 23-32. 33b

W liturgii mszalnej towarzyszą nam już od dłuższego czasu czytania z Księgi Rodzaju. Poznajemy początki historii świętej objawionej patriarchom. Historia dzisiejsza należy do jednych z najbardziej tajemniczych. Patriarcha Jakub zmaga się z kimś, Aniołem, a może nawet Bogiem. Walka jest więc nierówna. Mimo tego Patriarcha wychodzi z niej zwycięsko, chociaż przyszło mu ponieść konsekwencje w postaci wywichniętego stawu biodrowego. Tajemniczy przybysz udziela w końcu wywalczonego błogosławieństwa i chociaż nie wydaje się być pokonanym, oznajmia Jakubowe zwycięstwo w walce z Bogiem i ludźmi.

To niezwykłe wydarzenie nad potokiem Jabbok interpretowano także bardziej metaforycznie. Upatrywano mianowicie w Jakubowej walce intensywną modlitwę. Zwycięstwo nad ludźmi oznaczałoby przezwyciężenie opornej natury ludzkiej w prowadzeniu życia duchowego. Zwycięstwo zaś nad Bogiem symbolizowałoby wytrwałą modlitwę, która w jakimś sensie skłania Boga do jej wysłuchania. Oczywiście, musimy przede wszystkim szukać woli Bożej, bo ta jest zawsze dla nas najlepsza. Ale dzisiejsze czytanie mówi nam, że Bogu podoba się modlitwa intensywna, podczas której, jeśli można się tak wyrazić, upominamy się o swoje.

Pan Jezus niejednokrotnie wygłaszał w przypowieściach pochwały wytrwałej modlitwy. Jest to opłacalna wytrwałość i opłacalny trud, podobnie jak wytrwałość ubogiej wdowy, która domagała się obrony u niesprawiedliwego sędziego i trud budowniczego domu na skale.