Rdz 17, 1. 9-10. 15-22

Abram mimo zawarcia trwałego przymierza z Bogiem (Rdz 15), pieczętującego złożone mu przez Pana obietnice, kombinuje: jak to się stanie, że będzie ojcem licznych narodów? Owocem jego braku zaufania jest Izmael – pierworodny syn, którego urodziła Abramowi nie żona Saraj, ale niewolnica Hagar. Nie jest to jednak wypełnienie obietnicy Boga. Dlatego Pan znów przychodzi Abramowi z pomocą – z nowym przymierzem. Wymaga od Abrama jedynie uznania właściwego podziału ról: Ja jestem Wszechmogący (uwierz wreszcie, że wypełnię daną obietnicę), a Ty służ mi i bądź nieskazitelny! A że jest to przymierze ostateczne, Abram staje się Abrahamem, a Saraj – Sarą. Abraham wątpi: ma już 99 lat, a Sara 90 lat. Robi jednak, co Bóg mu nakazuje. Za rok oboje staną się rodzicami.

Bóg podobnie zaprasza każdego do przymierza z Nim. Wymaga i od nas uznania, że Jego plan wobec nas, pełen pokoju, a nie zagłady, Jego obietnica błogosławieństwa się spełni, ponieważ On jest Wszechmocny. Dlatego – z nadzieją czasem wbrew nadziei – możemy powtarzać za Maryją, że On się ujął za swym ludem, dziećmi wiary Abrahama, pomny na swe miłosierdzie obietnicy swej nie złamał. Tego nas uczy historia Abrahama i Sary.