Księga Habakuka nazywa sprawiedliwymi tych, którzy ostaną się na sądzie dzięki swojej wierze. W sensie biblijnym wiara nie jest jednorazowym aktem uznania istnienia Boga, ale nieustannym prześwietlaniem swojego życia przez Jego Słowo i postępowaniem zgodnie z nim.

Nakładanie pęt prawdzie, o którym wspomina dziś św. Paweł, to nic innego jak dawanie nieprawdziwego świadectwa o Bogu. Apostoł przekonuje, że głównym powodem tworzenia przez nas fałszywego obrazu Boga jest grzech, dlatego też jako osoby wierzące wezwani jesteśmy do troski o właściwe formowanie sumienia oraz regularne przystępowanie do sakramentu pokuty i pojednania.

Co istotne, w omawianej lekcji mszalnej św. Paweł zrównuje ze sobą Żydów i Greków. Prawdopodobnie chce przez to przekazać, że żaden człowiek – pomimo głębokich różnic kulturowo-religijnych – nigdy nie jest pozbawiony dostępu do Bożego objawienia.

Psalm responsoryjny: Ps 19, 2-5

Omawiany werset Psalmu 19 kontynuuje nauczanie św. Pawła z dzisiejszego pierwszego czytania. Psalmista przekonany jest co do tego, że nie ma na świecie nikogo, kto mógłby zignorować istnienie wielkich dzieł Bożych, a przez to istnienie samego Boga.

W przypadku ciał niebieskich przekazywanie niezaprzeczalnej wiedzy o Bogu dokonuje się bez użycia słów. Językiem staje się tu pewna konsekwencja następowania po sobie dnia i nocy. Ten kosmiczny porządek możemy zastosować także na płaszczyźnie naszego życia duchowego: świadczyć o Bogu unikając wielomówstwa, konsekwentnie wypełniając uczynki miłosierdzia.