Fragment Ewangelii mówi dziś o grzechowi przeciw Duchowi Świętemu, który nie może być odpuszczony.

Człowiek złamany rozpaczą, pogrążony w bardzo ciężkiej chorobie, depresji lub szarpany silnym lękiem, nie zawsze panuje nad swym językiem. Może się zdarzyć, że swą bezsilność, złość na swój stan, bezradność wyładuje na Panu Bogu. Czy ten, który jest miłością mógłby za to karać? Mówienie przeciw Duchowi Świętemu to nie tylko same słowa, ale pełne pychy postawa zapiekłości i zatwardziałości. Człowiek, który się w niej utwierdza, grzeszy śmiertelnie nie dlatego, że Bogu robi krzywdę, ale że trwa w krzywdzie wyrządzonej samemu sobie.

Grzech przeciw Duchowi, to nie obraza Jego Imienia, ale zatwardziałość serca i odrzucenie przebaczenia Bożego.