Saul, zaślepiony rządzą schwytania Dawida, z tysiącami żołnierzy ściga go po całym kraju, nie licząc się z kosztami i narażając państwo na kolejny atak wroga. W końcu, zrządzeniem Opatrzności, dochodzi do spotkania obu królów w jaskini. Opowieść kończy się szczęśliwie. Dawid przebacza Saulowi, a ten uznaje go za króla. Wydaje się, że historia jest bardzo czytelna, a przesłanie zrozumiałe. Dawid miał okazję do łatwej zemsty, bo jego prześladowca został mu „podany na tacy”. Zrezygnował z tego, bo wierzył, że sam Bóg go prowadzi i ochrania, i to On będzie wymierzał sprawiedliwość właściwą miarą.

Warto zwrócić uwagę na szczegółowy opis procesu, jaki dokonuje się w duszy Dawida. Kiedy usłyszał, że Pan wydał w jego ręce wroga, aby uczynił z nim, co chce, wstał i odciął po kryjomu połę płaszcza. A więc początkowo nie zawahał się, nie miał wątpliwości, że może wymierzyć mu sprawiedliwość. Potem przyszła refleksja: Niech mię broni Pan przed dokonaniem takiego czynu przeciw mojemu panu i pomazańcowi Pańskiemu… Nie odruch dobroci, ale szacunek dla króla wybranego przez Boga powstrzymał go od haniebnego uczynku.

Kim jest człowiek w oczach Boga, że się nim opiekuje, chroni, daje wytchnienie?

Dobrze jest słowa tego psalmu nosić w sercu, by w ferworze spraw nie zapominać, do Kogo się zwracać w trudnych chwilach. Wdzięczność za Jego dobroć i wierność niech stanie się naszą codzienną modlitwą.

Wśród wielu uczniów Jezusa była grupa powołanych w szczególny sposób – apostołów. Jezus wyszedł na górę, a więc na miejsce uprzywilejowane, na spotkanie z Bogiem; i przywołał do siebie, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. A więc apostolstwo jest odpowiedzią na powołanie. W ciągu trzech lat wspólnego życia z Jezusem uczyli się wiary, poznawali Nauczyciela, by po Zmartwychwstaniu zostać Jego posłannikami, ambasadorami w świecie i mówić w Jego imieniu. Wśród Dwunastu był między innymi: Piotr, Tomasz i Judasz Iskariota, ludzie zdecydowanie nie święci. A jednak Kościół założony na ich fundamencie jest z tego mianowania apostolski. Jest oficjalnym urzędem Boga i należy mu się odpowiedni szacunek.

Kościół ze swej natury nie jest grzeszny. Urzędnicy tej instytucji mają natomiast zatwardziałe serca i powinni się nieustannie nawracać. Bóg „tak”, Kościół „nie” – to hasło wyrażające całkowite niezrozumienie nauki Pana Jezusa.