Któż by się spodziewał tak emocjonalnej reakcji Dawida na wieść o śmierci Saula. Rozpacz po utracie Jonatana jest jak najbardziej naturalna. Łączyła ich wielka przyjaźń, która dojrzewała w chwilach radości i życiowych próbach. Byli dla siebie jak bracia, pełni zaufania i oddania. Tymczasem relacja Saula i Dawida była problematyczna. Łączyło ich wiele. Podobny start, misja wyznaczona przez Boga, zaradność życiowa, a także stosunki rodzinne. To, co ich różniło, a różnica była zasadnicza, doprowadziło do sytuacji opisanej w dzisiejszym czytaniu.

Nierozerwalne i mocne więzi buduje się we wspólnym uczestniczeniu w codziennych wydarzeniach. Każdy dzień przynosi wiele okazji, by poznawać wzajemnie swoje mocne jak i słabe strony. Dawid potrafił oddzielić osobę Saula od jego emocji. Ta umiejętność jest kluczem do tworzenia przyjacielskich relacji.

Niestety często bywa tak, jak w przypadku Dawida i Saula, że nie można stworzyć związku w przyjaźni a więzi istnieją i wiążą. Co zrobić, kiedy druga strona, zniewolona zazdrością, gniewem, czy żalem, doprowadza związek do ruiny? Próbować, wykorzystując okazje do mówienia prawdy i uciekać, by bez sensu nie zginąć. Wierzyć, że Bóg, który ten świat powołał do istnienia, czuwa nad nim nieustannie.

Modlitwa psalmami to piękny i dobry sposób rozmowy z Bogiem. Jest uznaniem Jego panowania i poddaniem się pod Jego sprawiedliwą władzę, aby nas przemieniała, czyniła szczęśliwymi.

Nie dziwi fakt, że rodzina Jezusa przywoływała go do porządku. Wszystko jest dobrze, kiedy to, co robimy czy myślimy, mieści się jako tako w ramach oczekiwań naszego otoczenia. Sytuacja zmienia się radykalnie, kiedy zaczynamy postępować inaczej. Nie jest źle, jeśli tylko będziemy uchodzić za nie groźnych dziwaków. Zasada ta obowiązuje w każdym środowisku, w którym żyjemy: rodzinie, pracy, czy wśród znajomych. Znacznie gorzej jest, kiedy Bóg sprawi, że nie mogąc Mu się oprzeć, porzucamy wszystko, by ofiarować Mu swoje życie. Wybór miłości do Boga jest szaleństwem i tylko podobni „szaleńcy” mogą ją zrozumieć.