Słowa Apostoła Pawła padają w kontekście organizowania zbiórki na rzecz Kościoła w Jerozolimie, co jest praktycznym wyrazem jedności Kościołów. Paweł w tym celu wysłał do Koryntian Tytusa oraz dwóch innych braci. Paweł przypomina, na czym polega prawdziwy dar. Powinien wynikać on nie z przymusu, z czyichś oczekiwań, z chęci uzyskania czegoś – np. wdzięczności, ale powinien pochodzić z pragnienia serca. Tak dany dar – z potrzeby serca, bez jakichkolwiek oczekiwań, przynosi radość, co podkreśla apostoł cytatem z Księgi Przysłów w jej greckim tłumaczeniu (Prz 22, 8a). Paweł, odwołując się do metafory siania i zbiorów wyjaśnia, że wtedy otrzymamy z hojnością, jeżeli z hojnością dawaliśmy. Jeżeli chcemy zebrać dobry plon, potrzebujemy najpierw szczodrze zasiać ziarno. Nie chodzi tu też o to, ile daliśmy (fizyczną wielkość daru), ale z jakim sercem, z jakim nastawieniem. Apostoł podkreśla, że wszelkie bogactwo fizyczne i duchowe (bogaci w dobre uczynki) pochodzi od Boga, który ma moc obdarzać obficie ludzi swoją łaską. Ma też możliwość pomnażać moc naszych uczynków płynących z serca (zwiększy plon waszej sprawiedliwości). W swojej argumentacji Paweł przywołuje tekst psalmu oraz proroków.

Psalm 112 jest psalmem alfabetycznym, co oznacza, że kolejne wersy zaczynają się od kolejnych liter alfabetu hebrajskiego. Dominuje w tym psalmie temat szczęścia sprawiedliwych, żyjących prawem Bożym. Najpierw człowiek potrzebuje zaufać Bogu i umiłować Jego słowo, aby potem wprowadzić je w życie poprzez miłość okazywaną słabszym. Podkreślone zostaje właściwe zarządzanie swoimi sprawami oraz pożyczanie potrzebującym.

Słowa Pana Jezusa znajduja się w sekcji zapowiadającej uwielbienie Jezusa, następuje tuż po wjeździe do Jerozolimy. Jezus rozpoczyna ten logion od stwierdzenia, że nadeszła godzina, aby Syn Człowieczy został uwielbiony. Wypowiedzi Jezusa kierowane są do tłumu, ale w obecności uczniów. Pretekstem jest prośba Greków (perspektywa uniwersalistyczna) o to, by zobaczyć Jezusa. Jezus pokazuje im się jednak na innym poziomie niż oczekiwali. Wiara oparta tylko na „widzeniu” jest niewystarczająca. Chwała Jezusa objawi się jednak poprzez Jego śmierć, którą symbolizuje właśnie ziarno umierające w ziemi, dzięki czemu może ono wydać plon. Obraz ziarna przywołuje obecną u synoptyków przypowieść o siewcy. Jezus wskazuje na pewien paradoks – usilne pragnienie zachowania tego życia, które mamy tu na ziemi, doprowadza do utraty życia wiecznego. Jezus zaprasza uczniów do podążania Jego ścieżką, do naśladowania Go, dzięki czemu ich też Ojciec otoczy chwałą.