Dzisiejszy fragment Listu do Hebrajczyków jest mocną przestrogą, a jednocześnie upomnieniem pełnym miłości. Autor natchniony rozważa tajemnicę niewiary, która prowadzi do zatwardziałości serca, czego wyrazem jest odrzucenie Boga i utrata zbawienia, oferowanego przez Boga w Jezusie. Autor zestawia niewierność ludu Izraela z czasów Mojżesza i wędrówki przez pustynię z obecnym czasem niewierności Bogu poprzez życie w zapomnieniu i negacji Boga. Apel Autora natchnionego „nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych” odnosi się do wolności człowieka i jego wolnej woli. Przestrzega przed drogą niewiary i nieposłuszeństwa Bogu, którego skutkiem jest grzech i podążanie własną drogą buntu i pożądliwości. Taki człowiek pełni już tylko swoją wolę, postępuje według własnych zachcianek i pożądliwości. Skutkiem tego może stać się nieuleczalna zatwardziałość serca. Człowiek w ten sposób postępujący może zamknąć się na wolę Boga i może zabraknąć mu siły i czasu, by dokonać ostatecznego aktu przemiany serca, czego przestrogą jest zły łotr na Golgocie, złorzeczący Jezusowi i odrzucający Jego ofertę zbawienia, nawet w chwili śmierci. Prośmy Boga, aby dał łaskę opamiętania i wielkie pragnienie nawrócenia serca, by poszukiwać Jego woli i przyjąć ofertę zbawienia w Jezusie Chrystusie.

Psalm jest zachętą do uwielbienia Bogu, który wprowadza do prawdziwego odpoczynku. Jak powiedział św. Augustyn: „niespokojne jest nasze serce dopóki nie spocznie w Panu”. Psalm jest jednocześnie prorockim upomnieniem przed postawą zatwardziałości serca, które nie pragnie i nie szuka odpoczynku w Bogu. Takie serce traktuje Boga przedmiotowo i wciąż domaga się znaków i cudów. Psalm wspomina zatwardziałość serca Izraela podczas wędrówki przez pustynię i grzech niewiary Izraela w Massa i Meriba (por. Wj 17, Lb 20). Zbuntowany lud nie osiąga celu i kresu wędrówki, wejścia do Ziemi Obiecanej. Dzisiejszy fragment Listu do Hebrajczyków nawiązuje do tego wydarzenia i jest powtórną przestrogą, byśmy nie postępowali jak nasi przodkowie na pustyni, nie grzeszyli grzechem niewiary, ale zaufali Bogu żywemu i Jego obietnicom wiecznego odpoczynku w Nim.

Trędowaty za życia był już człowiekiem niejako martwym. Nie miał żadnych praw religijnych i społecznych, wyłączony z wszelkiego kultu i życia we wspólnocie. Wygnany na pustynię, bez relacji z drugim człowiekiem był skazany na „piekło samotności”. Jedynym jego prawem było ogłaszanie „jestem nieczysty”. Jakże to wielki dramat człowieka! Jezus wchodzi w tę beznadziejną krainę śmierci, by ogłosić miłość Boga i obdarzyć życiem. Słowa Jezusa – „Chcę, bądź oczyszczony” – są pragnieniem Boga ratowania każdego człowieka i przeprowadzenia go ze śmierci do życia. Oczyszczony trędowaty jest typem nowego człowieka stworzonego i odrodzonego w Chrystusie, który został wyrwany ze szpon wykluczenia i śmierci. Wolą Boga jest, aby wszyscy zostali zbawieni, ale najpierw zaprzestali wątpić i wołali z ufnością do Boga: Jeżeli chcesz możesz mnie oczyścić.