Dzisiejszy fragment Listu do Hebrajczyków kontynuuje surowe napomnienie i przestrogę przed utratą zbawienia z powodu buntu i nieposłuszeństwa. Tragiczny los buntowników mógłby pozbawić nadziei dojścia do celu, jakim jest wieczny odpoczynek, nieskończone życie w Bogu pełnym dobroci i miłosierdzia. Odpoczynkiem chrześcijan jest odpoczynek w Bogu. Autor nawiązuje do odpoczynku samego Boga po całym dziele stworzenia świata i człowieka. Odpoczynek ten nazywa świętym szabatem, który jest aktywnym uwielbieniem Boga za całe Jego dzieło stwórcze. Chrześcijanie ten święty odpoczynek odnajdują w Jezusie Chrystusie. On jest darem Boga dla nas, źródłem prawdziwego pokoju i radości.

Autor Listu zachęca, by świętować dzieło zbawienia i odkupienia rodzaju ludzkiego w Jezusie, naszym Panu zwycięskim i Zmartwychwstałym. Nieuczestniczenie w tym świętowaniu nie jest tylko zwykłym brakiem wdzięczności Bogu za Jego dzieło stworzenia i odkupienia człowieka, ale nadto staje się odrzuceniem oferty zbawienia w Jezusie, a nawet ryzykiem niemożności wejścia do wiecznego odpoczynku w Bogu i uczestniczenia w chwale Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego. Niech Bóg nauczy nas świętować Dzień Pański, zwycięstwo Jezusa nad śmiercią, grzechem i szatanem, abyśmy dostąpili godności wejścia do chwały Jezusa Chrystusa, zasiadającego po prawicy Ojca w niebie.

Psalm 44 należy do zbiorowych lamentacji narodu. Kontekstem jest jakieś bolesne doświadczenie i nieszczęście. Skarga kierowana do Boga jest rodzajem modlitwy uniżenia, poszukiwania przyczyny zaistniałej sytuacji. Czasami trudno odnaleźć odpowiedź na cierpienie. Sama nawet przynależność do Boga może być wystawiana na próbę ze strony świata, który często nie myśli po bożemu. Sam Pan Jezus przestrzegał swych uczniów, że z powodu Jego imienia będą doświadczać różnych prób, a nawet będą „w nienawiści” wśród najbliższych domowników i rodziny. Jednak Bóg nadaje sens nawet takiemu po ludzku niezrozumiałemu i niezawinionemu cierpieniu. A jest to sens zbawczy w miłości cierpiącego za nas Jego Syna, Jezusa Chrystusa.

Słowa Jezusa „Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów”, stanowią sedno i konkluzję dokonywania wszystkich cudów. Nie chodzi zatem o sam cud, ale o przebaczenie i nawiązanie na nowo relacji z Bogiem Stwórcą, który zła i cierpienia nie uczynił. To grzech jest źródłem wszelkiego nieszczęścia, utraty wiary i życia z Bogiem. Jezus przychodzi na świat, by nas pojednać z Bogiem i obdarzyć łaską życia w komunii z Bogiem. Cud jest tylko potwierdzeniem tego, co dokonuje się we wnętrzu człowieka i jego serca. Bóg na nowo pragnie zamieszkać w oczyszczonej duszy. Życie nabiera nowego sensu. Sparaliżowany człowiek powraca w pełni sił do swoich obowiązków i codzienności. Staje się uczniem Jezusa, który pojednany z Bogiem przez łaskę uwolnienia od grzechów może realizować swoją ziemską misję, odnajdując radość w Bogu i Jego mocy uwolnienia od paraliżującego nas zła.