Kilka razy słyszymy dziś słowo: obietnica. Staliśmy się dziedzicami obietnicy; Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę; otrzymał on to, co było obiecane; Bóg ukazał niezmienność obietnicy. O jaką obietnicę chodzi? Bóg obiecał Abrahamowi syna, a potem poprosił, by Abraham go oddał, by złożył go Bogu w ofierze na górze Moria. Przez ten obraz widzimy prawdziwą Bożą obietnicę – da On własnego syna, który złoży swe życie w ofierze za nas na tej samej górze. Jezus jest wypełnieniem obietnicy Boga. On był obiecany, przyszedł na ziemię, pokazał Boże królestwo i umarł za nasze grzechy. Jezus otworzył niebo i zjednoczył nas z Bogiem. W dzisiejszym czytaniu słyszymy o potrzebie wiary, nadziei i cierpliwości wobec tej obietnicy. Obietnica dotyczy wieczności. Wiara, nadzieja i cierpliwość przynależą do doczesności. A więc zanim wejdziemy do nieba, zanim ostatecznie spełni się obietnica i Jezus nas wprowadzi przez swój krzyż i zmartwychwstanie w bramy raju, niech wiara, nadzieja i cierpliwość będą silną kotwicą łączącą nas z niebem, gdzie jest już uwielbiony Jezus – Arcykapłan ofiarujący się za nas zgodnie z obietnicą. Ona spełni się na pewno, tylko żyjmy ze wzrokiem utkwionym w Jezusa.

Bóg pamięta o swoim przymierzu, Bóg jest Bogiem dotrzymującym obietnicy. Jego dzieła są wielkie. To On zesłał odkupienie swemu ludowi, czyli zesłał Jezusa Odkupiciela. Okazał swoje miłosierdzie i łaskę, jest sprawiedliwy i bardzo nas kocha. Rozważajmy te słowa i chwalmy Go całym sercem, tak jak wzywa nas dziś psalmista. Może jeszcze w swoim życiu jesteśmy na etapie czekania na spełnienie obietnicy – może jeszcze nie dostrzegamy planu Bożego w tym, co się w nas dzieje. To przestrzeń okazywania cierpliwości i wychwalania Jego imienia, bo czasami wypełnienie się tego, co dla nas zaplanowane, wymaga czasu. Nie ustawajmy w uwielbieniu – Bóg jest godzien chwały!

Syn Człowieczy – Jezus – jest Panem! Jest Panem całego świata, Panem wszystkiego. W Nim wypełniło się wszystko, co Bóg obiecał i co zapowiedział. Świat jest pod panowaniem Jezusa, więc kłosy zboża i ludzki głód też. Gdy uczniowie łuskają te kłosy i jedzą – chociaż czynią to w szabat – dzień odpoczynku obwarowany mnóstwem przepisów co wolno, a czego nie – Jezus odpowiadając na zarzut faryzeuszów odwołuje się do chlebów pokładnych, czyli chlebów obecności, których dwanaście sztuk składano co tydzień w świątyni i o których Słowo Boże mówi, że niosą błogosławieństwo i ukazują Boga. Te chleby obecności to zapowiedź Eucharystii – realnej i prawdziwej obecności Tego, który obiecał, że pozostanie z nami na zawsze i dotrzymuje tej obietnicy pozostając w Chlebie Eucharystycznym.