Św. Paweł nazywany jest Apostołem Narodów. Jego misja rozpoczęła się od niesienia dobrej nowiny Żydom, którzy oczekiwali zapowiadanego przez proroków Mesjasza. Pierwsze doświadczenia misyjne św. Pawła i jego towarzyszy bywały niestety bardzo trudne. W wielu miastach, gdzie nauczali w synagogach, byli odrzucani przez Żydów. Często było to spowodowane zazdrością ze strony przywódców żydowskich, którzy tracili popularność na rzecz chrześcijan. Paweł, doświadczony trudnościami w niesieniu dobrej nowiny do Żydów, kieruje swoje nauczanie także do pogan. To ukazuje, że Ewangelia nie jest zastrzeżona dla Narodu Wybranego, ale ma być głoszona wszystkim narodom, co jest nakazem samego Jezusa danym uczniom. W dzisiejszej liturgii obchodzimy święto Cyryla i Metoda – apostołów Słowian. Szczególną zasługą bizantyjskich misjonarzy było tłumaczenie Pisma Świętego i tekstów liturgicznych, które przybliżyły dobrą nowinę poganom zamieszkującym tereny morawskie. Święci patroni rozpoznali znaki czasu i na wzór świętego Pawła pozwolili poznać poganom Jezusa Chrystusa.

Chociaż Psalm 117 jest najkrótszy w całym psałterzu, to jego treść streszcza istotę życia człowieka. Św. Ignacy z Loyoli w „Ćwiczeniach Duchownych” stwierdza, że pierwszą zasadą ludzkiego istnienia jest to, „aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją” –jak pisał św. Ignacy Loyola. Chociaż nie można Panu Bogu dodać więcej chwały, to jest ona potrzebna nam samym. Chwalenie Boga całym swoim życiem przybliża do Niego. Psalmista dalej zauważa, że zachętą do chwalenia jest pewność łaskawości i wierności Boga. Świadomość życia w łasce Bożej pozwala oderwać się od opierania życia wyłącznie na sobie. Natomiast wierność Boża wzbudza pewność, że Bóg nigdy się od nas nie odwróci mimo naszych niewierności.

Słowa posłania uczniów przez Jezusa streszczają powołanie każdego chrześcijanina. Przede wszystkim pokazują, że osoba wierząca w Jezusa Chrystusa powinna zgadzać się na życie w drodze. Mentalność trwania na drodze ukazuje dwa ważne aspekty. Po pierwsze, zmierzanie naprzód wiąże się z celem podróży. Chrześcijanin jest ukierunkowany na życie celowe. Jego destynacją jest życie wieczne. Jednakże trwanie na drodze oznacza, że nie ma ostatecznie miejsca, w którym mógłby się zatrzymać. Słowa z dzisiejszej Ewangelii wzywają do trwania w niezależności od czynników zewnętrznych. Uczeń Chrystusa nie może przywiązywać się nadto do rzeczy ziemskich. Jednak nie oznacza to, że należy żyć w wyższości ponad innymi. Słowa Jezusa nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą (Łk) wzywają do hojnego wchodzenia w relacje międzyludzkie. Bycie uczniem Chrystusa wzywa do pełnego zaangażowania swojego życia tu i teraz. Obszar naszej ewangelizacji nie musi być odległy. Co prawda nie powtórzymy misji świętych Cyryla i Metodego, ale w naszym środowisku życia czy w rodzinie, możemy zaświadczyć o Jezusie. Pierwszym krokiem będzie wejście i próba zrozumienia drugiego. Święci misjonarze nauczyli się języka Słowian, by móc bliżej ich poznać. Także i my powinniśmy wejść w życie drugiego, by je lepiej poznać, zrozumieć i zaświadczyć w nim o miłości Bożej.