Wizja czterech bestii Daniela mogła napełnić niepokojem. Istotnie, zapowiada ona jakieś bliżej nieokreślone, ale straszne wydarzenia. Wyjaśnienie, które otrzymuje prorok nie satysfakcjonuje nas, bo trudno je powiązać z konkretnymi wydarzeniami historycznymi. Ale ten tekst znajdzie swoją kontynuację w rozdziale 13. Apokalipsy św. Jana, gdzie mowa będzie o dwóch bestiach, z których jedna będzie miała cechy czterech bestii z księgi Daniela. W połączeniu z innymi tekstami Biblii, możemy dostrzec w tej wizji opis cierpień i prześladowań związanych z czasami ostatecznymi i pojawieniem się antychrysta. A przecież bezbożność, o której mówi św. Paweł w drugim liście do Tesaloniczan (2Tes 2, 7) działa. I rzeczywiście, co jakiś czas następuje fala okrutnych i trudnych do racjonalnego wyjaśnienia prześladowań Kościoła. Tak było za czasów Rewolucji Francuskiej, a także w Związku Sowieckim, czy w Trzeciej Rzeszy. Pamiętajmy, że „bestia” to nie tyle jakieś konkretne państwo, co raczej wrogie przekonania, czy dzisiejsze ideologie. Dlatego tak bardzo ważne jest przyjęcie postawy prorockiego czuwania, aby nie był burzony Boży porządek tego świata, bo człowiek uwolniony od odpowiedzialności przed Bogiem jest zdolny do rzeczy strasznych...

Pierwsze czytanie dzisiejszego święta tp tzw. Druga Pieśń Sługi Jahwe. Choć w pierwszym rzędzie jest ona proroctwem odnoszącym się do Mesjasza, to w sensie dostosowanym możemy ją odnieść również do Apostoła. Tym bardziej, że Apostoł Andrzej wsławił się działalnością misyjną, przez co zrealizował końcowe słowa pieśni: „Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi”. Według tradycji bowiem, Apostoł odbył podróż misyjną po terenach współczesnej Ukrainy i Rosji. Wypowiedział proroctwo o założeniu Kijowa, a najdalszym punktem, który osiągnął była wyspa Wałaam na jeziorze Ładoga. Pieśni Sługi Jahwe mówią o przyszłych cierpieniach Mesjasza. Również pod tym względem święty dzisiejszego dnia podzielił los Mistrza, umierając na krzyżu, który nam przypomina literę X...

Trudność w wyjaśnieniu snu Nabuchodonozora z dzisiejszego czytania polegała na tym, że król nie opowiedział swojego snu, ale zażądał od proroków, by najpierw odkryli jego treść. Tylko w ten sposób król był w stanie uwierzyć, że interpretacja snu jest prawdziwa. Takiemu zadaniu był w stanie sprostać jedynie Daniel, dlatego, że był Bożym wybrańcem, któremu Pan objawiał rzeczy dla innych zakryte. Różne materiały, z których uczyniony jest posąg – od szlachetnego złota, po żelazo zmieszane z gliną – w pewnym sensie przypominają królestwa starożytności od Babilończyków do Rzymian. Kamieniem, który odrywa się i niszczy posąg, to być może fakt narodzin Jezusa Chrystusa. Tekst posiada aluzje do królestwa wiecznego, a więc do powtórnego przyjścia Mesjasza w czasach ostatecznych. Dlatego w obrazie posągu możemy dostrzec również całą historię ludzkości i myśl, którą ona się niekiedy kieruje. Znane jest powiedzenie: „Kolos na glinianych nogach”. Ludzkość ciągle zagrożona jest pomysłami budowania swojej egzystencji na niewłaściwych podstawach, co staje się z czasem przyczyną poważnych kryzysów, wojen i nieszczęść...

Prorok Ezechiel wypowiada swoje słowa w Babilonii już po tym, jak otrzymał informację o upadku Jerozolimy. Dzisiejszy księgi zawiera ocenę roli, jaką odegrali pasterze Izraela– w największym do tamtego czasu upadku Narodu Wybranego. Ezechiel obnaża wielką winę tych właśnie środowisk, które zamiast dawać przykład wierności Przymierzu, wydawali się być pierwszymi w łamaniu jego wymagań. Wraz z Niewolą Babilońską Izrael stracił wszystko, co było przedmiotem największych i najpiękniejszych Bożych obietnic: Ziemię Obiecaną, Świątynię Jerozolimską i dynastię Dawidową. Ludzie bogaci, wykształceni, kapłani i najlepsi rzemieślnicy zostali uprowadzeni do Babilonii, a prosty naród, pozbawiony świątyni, popadał pod wpływy pogańskich religii. Jednakże Bóg nie uzależnia swoich obietnic i skuteczności swojego miłosierdzia od postaw ludzkich. On pozostaje wierny. Dlatego właśnie obiecuje zniszczonemu Izraelowi, że nie porzuci go. On sam będzie mu Pasterzem. Ta obietnica jest podstawą naszej nadziei na Boże prowadzenie także w trudnych czasach Kościelnych kryzysów...

Na pozytywne skutki podjętego w imię Boga zbrojnego wysiłku nie trzeba długo czekać. Dzięki połączeniu odwagi żołnierzy Jahwe, talentów ich dowódcy, czyli najstarszego z synów Matatiasza zwanego Machabeuszem, czyli młotem Judy oraz nieodzownej w takich przypadkach pomocy Bożej Opatrzności, powstańcom udaje się wyprzeć z Jerozolimy wojska okupujących ją Hellenistów. Nadchodzi więc czas by podjąć następny bezwzględnie istotny z judaistycznego punktu widzenia krok – usunąć z Bożego Domu „ohydę spustoszenia”, czyli najprawdopodobniej poświęcony Zeusowi, czczonemu przez Epifanesa, ołtarz pogański oraz dokonać jej powtórnej i zgodnej z opisanym w Świętych Księgach rytuałem konsekracji. Warto tu zauważyć, że ten czysto religijny akt nie dotyczy wyłącznie kapłanów gdyż także całe wierne Jahwe wojsko udaje się tego dnia ze swoistą pielgrzymką na świętą górę – Syjon. W celebracji biorą udział nie tylko sami żołnierze Judy, ale także cały rozradowany ustaniem hańby lud Jerozolimy czyniąc z niej wydarzenie na tyle ważne w religijnej pamięci Izraela, że stało się ono praźródłem obchodzonego do dziś judaistycznego święta świateł – Chanuki (co po hebrajski oznacza właśnie poświęcenie)...

Dzisiejsza perykopa to kolejny, a zarazem jeszcze bardziej okrutny, a zatem i poruszający opis męczeństwa za wiarę. Do złamania wierności Bogu Jedynemu zmuszana jest tu cała rodzina – matka i jej siedmiu synów. Z dłuższego, bo opisującego cierpienia kolejnych braci, opisu Kościół podaje nam do rozważenia jego końcową i najbardziej istotną część Nieprzyjaciele wiary widząc bezskuteczność swoich wcześniejszych, postanawiają uciec się do podstępu i wykorzystać do złamania przewidywanego oporu ostatniego pozostałego przy życiu młodzieńca matczyną troskę i autorytet. Matka, choć na pozór zgadza się przekonać ostatnie ze swych dzieci do zmiany zdania korzysta jednak jedynie z okazji do, prawdopodobnie niemożliwej inaczej, rozmowy. Ku zaskoczeniu prześladowców z jej ust padają jednak nie słowa zachęty do zdrady, a budzące odwagę słowa wsparcia i zachęta do dzielnego stawienia czoła oczekującej go okrutnej śmierci. Warto tu zauważyć, że swą, przekraczającą miarę ludzkich uczuć, odwagę niewiasta ta wyprowadza wprost ze swojej wiary w Boga i Jego wszechmoc...

Pierwsza Księga Machabejska, z której pochodzą dzisiejsze fragmenty to tekst o tyle interesujący, opisuje ważne, także i dla dzisiejszego Izraela, wydarzenia historyczne . Przywołany w tekście Antioch IV Epifanes to władca królestwa Syrii, której lennem były wówczas tereny Ziemi Obiecanej. O charakterze tej postaci może najlepiej świadczyć to, że choć jego oficjalny przydomek (wymyślony zresztą przez samego siebie) Epifanes znaczy w języku greckim ‘Objawiony’ to jego poddani zwykle ‘mylili się’ w wymowie tego słowa przekręcając je na ‘Epimanes’, co w tym samym języku znaczy nawiedzony. Król ten postanowił wobec wszystkich swoich poddanych, a zwłaszcza Żydom, zabronić nie tylko kultu świątynnego, ale nawet i posiadania egzemplarzy Tory i mającego od czasów Abrahama i Mojżesza wymiar religijny obrzezywania niemowląt płci męskiej. Dla pobożnych i gotowych oddać życie za wiarę w Boga Jedynego wyznawców judaizmu w tej całej sytuacji najbardziej szokujące były jednak nie tyle same prześladowania, a to że część ich Izraelitów nie tylko porzucała chętnie religię i kulturę swych przodków, ale także włączała się czynnie w działania przeciwko swym dawnym współbraciom...

Bóg posłał na świat Zbawiciela Jezusa, swoje odwieczne Słowo, które przyjęło ludzkie ciało i w tę cichą i świętą noc w Betlejem przyszło na świat pośrodku zatraconej ziemi. Zatraconej przez grzech, o którym słyszeliśmy wczoraj. Przez Jego Wcielenie i ofiarowanie Siebie w ofierze, Jezus przekształcił całe stworzenie podległe grzechowi w lud nowego przymierza obmyty wodami chrztu świętego. Przejście przez Morze Czerwone było wyzwoleniem z niewoli egipskiej, przejście przez wodę chrztu jest wyzwoleniem z grzechów. To Bogu na tym zależało, zależało Mu na każdym z nas. Przeszliśmy przez zanurzenie chrzcielne i chroni nas Jego ręka, a cudem godnym podziwu jest uwolnienie nas od potępienia. Teraz możemy być wolni jak konie na pastwisku i brykać wesoło jak baranki, wielbiąc Pana, który nas wybawił. Pomyślmy, czy tak doświadczamy swojego zbawienia...

Usłyszeliśmy fantastyczny opis Bożej Mądrości, jaka jest i jak działa, czyli jaki jest i jak działa Jezus. On jest obrazem Boga niewidzialnego, jak napisał św. Paweł. Jest obrazem Bożej dobroci, jak usłyszeliśmy przed chwilą. Bóg chce, abyśmy tak na Niego patrzyli. Byśmy dostrzegli, że On jest ponad wszystkim, że jest wspanialszy od tego, co tu, na ziemi, określamy jako niesamowite i piękne. Każdy, kto doświadczył budowania relacji z Panem Jezusem, będąc napełnionym Jego Duchem, zgodzi się z tymi słowami z Księgi Mądrości...