Po niezwykłych i burzliwych początkach kształtowania się pierwszych wspólnot chrześcijańskich nadszedł czas względnego spokoju i codzienności misyjnej. Opowiadania o Eneaszu i Tabicie mają nas przekonać, że pełnia mocy Piotra pochodzi od Boga, a on sam jest tylko narzędziem, dzięki, któremu płynie łaska...
Paweł apostoł w pierwszym liście do chrześcijan w Koryncie porusza wiele problematycznych kwestii. Oprócz tematów praktycznych wypowiada się na ważne tematy teologiczne. Wiele miejsca poświęca tematyce zmartwychwstania Chrystusa jak i tych, którzy w Niego wierzą...
Epizod o nawróceniu Etiopczyka, wysokiej rangi urzędnika królewskiego, stanowi samodzielną jednostkę literacką i związany jest z działalnością Filipa, aby pokazać, jak Kościół rozumiał ewangelizację. Celem działalności misyjnej było doprowadzenie do wiary przez głoszenie Ewangelii i do przyjęcia chrztu. Kim był ów Etiopczyk, z tekstu nie wynika. Przypuszcza się, że był Żydem z diaspory...
Tocząca się od ośmiu lat wojna na Ukrainie, która na początku roku przybrała radykalne formy, spowodowała ogromną falę uchodźców i wyzwoliła równie potężną spontaniczną pomoc humanitarną. Powoli opadają emocje i może warto zastanowić się nad innymi formami pomocy. Filip to jeden z grona siedmiu diakonów, wybranych przez Apostołów do posługi przy rozdawaniu posiłków ubogim wdowom. Kandydaci musieli należeć do grona uczniów, mieć pozytywną opinię we wspólnocie oraz „być pełni Ducha” i mądrości, co czyniło ich zdolnymi do podjęcia misji i upodabniało do Jezusa...
Apokalipsa św. Jana to niezwykle dynamiczny, żywy, bogaty w symbole i znaki obraz Kościoła. To niezniszczalne dzieło Boga, stworzone po to, by dawało nadzieję i rozbudzało wiarę w potęgę Stwórcy. Przemawiające do wyobraźni sceny pozwalają uświadomić sobie, że kreacja Boga nie zna granic i wymyka się spod kontroli człowieka. Dla wierzących, których nie zaspokaja pobieżna lektura Pisma Świętego, stanowią źródło nieustającej refleksji nad własnym życiem oraz kondycją współczesnego Kościoła i świata. Kluczem do zrozumienia tej perykopy jest właściwa interpretacja postaci Niewiasty...
Czas działalności Szczepana to wczesny okres wyodrębniania się wspólnoty chrześcijańskiej z wnętrza judaizmu. Droga wiary uformowana przez kulturę starożytnego świata, targana emocjami, rozchodziła się w różne strony. Fragment Dziejów Apostolskich zarysowuje tło konfliktu, jaki był widoczny w młodym Kościele Jerozolimskim. Pretekstem do eskalacji wrogości, która w konsekwencji doprowadziła do ukamienowania Szczepana, było zabezpieczenie bytu wdów. Troska o niewątpliwe dobro została wykorzystana w walce między frakcjami kościelnymi....
Co pozwoliło Piotrowi i Apostołom czynić znaki i cuda? Jaką nauką napełniali Jerozolimę, że budzili niepokój wśród przywódców religijnych Izraela, nie pozwalając zakopać głęboko w pamięci wspomnień o wydarzeniach paschalnych? Co sprawiało, że z zagubionych i zdezorientowanych, ale posłusznych swemu Panu uczniów, stali się zaczynem powstającej wspólnoty chrześcijańskiej, i z odwagą godną naśladowania głosili Prawdę o Jezusie?...
O jakości wspólnoty, w której osoby współpracują ze sobą, razem się modlą, nie świadczy brak problemów, lecz sposób ich rozwiązywania. Dzisiejsze pierwsze czytanie stanowi receptę na umiejętne radzenie sobie z konfliktami wewnątrz danej społeczności. W Kościele pierwszych wieków wcale nie zawsze było idealnie. W jaki sposób próbują je wyjaśnić apostołowie? Jak rozwiązują konflikty? Spotykają się wszyscy razem i wspólnie omawiają problem. Jasno i precyzyjnie wyrażają swoje stanowisko, podchodząc jednocześnie z głębokim zrozumieniem do drugiej strony i odpowiadając na ich potrzeby. Dzięki temu słowo Boże szerzyło się, wzrastała też bardzo liczba uczniów w Jerozolimie, a nawet bardzo wielu kapłanów przyjmowało wiarę. Bo jedność buduje. Niech i w naszych wspólnotach, rodzinach stale towarzyszy nam atmosfera serdecznego dialogu i wspólnego rozeznawania woli Bożej...
Nicią przewodnią wszystkich czytań w dzisiejszej Liturgii Słowa jest prawda o miłosiernym Bogu, który chętnie przebacza. W Pierwszym Liście św. Jana otrzymujemy nawet zapewnienie, że jeśli wyznajemy swoje grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości (1 J 1, 9). Nie ma więc takiego grzechu, którego Bóg nie mógłby darować, jeśli tylko żałujemy i przyznajemy się do swych przewinień...
Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi. Jakaż siła wiary i odwaga została wyrażona w tych słowach pierwszego papieża Kościoła! Ależ człowiek pod wpływem działania Ducha Świętego potrafi się zmienić. Piotr – ten, który przed męką Jezusa przestraszył się zwykłej służącej i z lęku zaparł się swego Mistrza, teraz pełen mocy Trzeciej Osoby Trójcy Świętej, broni Chrystusa i to z taką mocą, że potrafi powiedzieć wprost do swych przełożonych, że to oni zabili Mesjasza. Jakaż w Piotrze ogromna również świadomość, że to nie on sam działa, lecz jego siła płynie z bycia w jedności z Duchem Świętym...
Ludzka zazdrość jest bardzo niebezpieczna. Potrafi wyrządzić krzywdę drugiemu człowiekowi. Doświadczyli tego „na własnej skórze” apostołowie. Saduceusze, czyli arystokracja żydowska z arcykapłanem na czele, zaaresztowali Piotra i jego towarzyszy, wtrącając do więzienia. Nie tylko nie wierzyli w zmartwychwstanie ciała, zatem nie chcieli słuchać o jakimś Jezusie, który powstał z grobu, ale także nie potrafili pogodzić się z rosnącą sławą tych prostych rybaków z Galilei, którzy zdobywali serca coraz większej liczby słuchaczy. Byli wręcz dzelos – czyli wściekli. Po prostu w nich aż wrzało...
Słowo Boże daje nam dziś daje jasne pouczenie, czego najbardziej powinniśmy pragnąć w swoim życiu, czego oczekiwać i dlaczego. Otóż uczniowie Jezusa, jak zresztą każdy wyznawca judaizmu, pragnęli wyzwolenia Izraela spod okupacji rzymskiej. To zrozumiałe. Spodziewali się po Chrystusie, że przyniesie On wyzwolenie spod jarzma Imperium Rzymskiego. Tymczasem Jezus zwraca uwagę, że źródłem wolności ojczyzny nie są działania polityczne. To nie królowie tego świata, ale Ojciec Niebieski panuje nad wszystkim...
Jak żyć w chwilach cierpienia? Jak radzić sobie z troskami? Dzisiaj Kościół, czyli każdy ochrzczony, także ja, dostajemy od świętego Piotra konkretne wskazówki. Po pierwsze, radzi, abyśmy przyznali się do swojej bezradności i z mocną wiarą, tj.: z pełnym zaufaniem powierzyli Panu Bogu wszystkie swoje zmartwienia...
Jezus stanął pośrodku i powiedział: „Pokój wam” (J 20, 19).
Niesłusznie przez wieki nazywany – niewiernym, mimo, że Jezus nigdy go tak nie nazwał- św. Tomasz Apostoł pokazuje nam dziś ma czym polega prawdziwa wiara. Na zaufaniu słowu Bożemu, na zaufaniu tego, co mówi Bóg. Tomasz zwany Didymos, czyli Bliźniak, bo w jakiś sposób był do Jezusa podobny, może przez sposób bycia, zachowania, wrażliwości, wyglądu, nie trzyma się wspólnoty Apostołów. Nie ma go razem z Nimi w chwili, kiedy Zmartwychwstały przychodzi do zamkniętych z lęku i wystraszonych uczniów. Miał wątpliwości, czy historia Jezusa, który został ukrzyżowany będzie miała ciąg dalszy. Dlatego też zwątpił w sens dalszego przebywania z pozostałymi uczniami...
Uczniowie Jezusa stają się problemem i pozostaną nim już na zawsze. Prawdziwość i oczywistość znaku, którego dokonali, nie pozwala ogłosić ich jako oszustów czy religijnych fanatyków. Zatrwożeni antychrześcijańską propagandą, nie możemy dziś liczyć na cokolwiek innego niż imię Jezusa Zbawiciela i autentyzm naszego życia. Dopóki jesteśmy autentyczni w naszym byciu uczniami, nie mamy się czego bać, nie przestaniemy być wiarygodni. Nie zastąpią tego strategie budowania wizerunku, rozwijanie mediów tradycyjnych czy tych najnowszej generacji. Te mogą być użytecznym narzędziem, ale nie dadzą wiarygodności temu, co w nich przekazujemy...
Głoszenie zmartwychwstania Jezusa spotyka się z oporem osób związanych ze świątynią. W czym im przeszkadzało to nauczanie, które przy okazji uczynionego cudu przedstawił Piotr? Słowa Piotra były wiarygodne, ponieważ oprócz nauczania i argumentów retorycznych, uprawomocniało je uzdrowienie dokonane przez apostołów. Było to więc nauczanie żywe, w którym objawiała się moc Boga. Boleśnie kontrastowało ono z rytualizmem i rutyną kultu świątynnego, który był poprawny i zgodny z literą prawa, ale trudno w nim było doszukać się elementów Ducha i mocy Bożej...
Mowa wygłoszona przez Piotra w świątyni po uzdrowieniu chromego jest w dużej mierze podobna do tej, która miała miejsce w dniu Pięćdziesiątnicy. Ważną innowacją jest powołanie się na Mojżesza jako proroka, który zapowiedział przyjście postaci co najmniej równej mu pod względem znaczenia. Posłuszeństwo temu prorokowi, którego możemy nazwać nowym Mojżeszem, jest warunkiem przynależności do Izraela. Kto nie słucha nauczania Jezusa, sam się więc z Izraela wyklucza...
Piotr i Jan odmówili wsparcia żebrakowi, ponieważ nie mieli „srebra ani złota”. Brzmi to przekonująco, dopóki sobie nie uświadomimy, że żebrakom dawano raczej drobne, miedziane czy brązowe monety. Można sobie wyobrazić, że apostołowie nie mieli w zakamarkach swych szat monet o wyższym nominale i większej wartości, ale jakieś drobniaki, choć jeden quadrans (1/4 asa), za co można było kupić ok. 1/5 litra zboża, a więc bardzo skromny, ale jednak posiłek. Jako osoba zdrowa żebrak musiał iść do pracy, stracił swe świetne miejsce przy Bramie Pięknej, wewnętrznej bramie świątyni prowadzącej z dziedzińca zewnętrznego na wewnętrzny, przed samą świątynią...
Jeszcze przed chwilą tłum podejrzewał uczniów, że są pijani. Teraz zaś obecni tam zwracają się do owych ludzi jak do autorytetów, które mają im powiedzieć, co robić, jak postąpić? Jest to gwałtowna i radykalna zmiana. Co ją spowodowało? Przyjęcie za prawdziwe twierdzenia Piotra, że Jezus z Nazaretu zmartwychwstał. Na tej prawdzie opiera się wiarygodność uczniów Jezusa także dziś. Udział w modnych dyskusjach, włączanie się w aktualne działania na rzecz ludzkości czy poszczególnych grup społecznych, etnicznych, religijnych itd. to albo konsekwencje wiary w Zmartwychwstałego, albo zbędne stroszenie piórek, z którego nie wynika zupełnie nic dla naszej wiary, dla naszego życia w jego głębokim sensie...
Mowa Piotra do Judejczyków w dniu Pięćdziesiątnicy oparta jest na świadectwach Dawida, które czerpane są z Psałterza. Ten wielki król, którego Bóg wziął z pastwiska i z pastucha uczynił pasterzem trzody Ludu Bożego, nie może ostatecznie być uznany za osobę, na której spełniły się jego zapowiedzi. Jezus, na którym słowa te się spełniły, jest jego Panem. Miarą wyższości Jezusa nad Dawidem jest, że tylko Jezus zdolny był strząsnąć z siebie więzy śmierci. To zwycięstwo nad śmiercią jest treścią nie tylko obchodu wielkanocnego, ale całego chrześcijaństwa...