Pierwsze, zaiste Hiobowe, czytanie nastraja do zadumy. Dlaczego Kościół chce, byśmy w dniu Zmartwychwstania Pana Jezusa, zatrzymywali się myślą nad trudami związanymi z ludzkim życiem? Walka o byt, praca najemnika, oczekiwanie na chwile wytchnienia, na zapłatę za podjęty trud, nicość, udręka – to niezbyt radosna wizja. Dlaczego Bóg pragnie, byśmy w dzień Jemu poświęcony, w dzień Jego (por Rdz 2, 2) i naszego odpoczynku zajmowali swoje myśli takimi przykrymi sprawami? Czy Bóg tego chce? A może wychodzi naprzeciw tym myślom, z jakimi przychodzimy na niedzielną mszę świętą? Gdy idziemy do kościoła, gdy jesteśmy w nim, ile miejsca poświęcamy radosnej tęsknocie za spotkaniem z Panem? Czy nie trwamy uparcie w naszych przyziemnych zmaganiach, które spędzają nam sen z powiek? A Stwórca widząc i takie nasze postawy, pragnie przywrócić nam radość spoczynku w Jego miłujących ramionach. Jak? Czy zwróciliśmy uwagę na słowa, jakie wypowiedział Hiob: „Wspomnij, że dni me jak powiew”? Bóg pragnie, byśmy jak ten biblijny bohater, nie zapominali o naszym Ojcu w niebie. W Jego bliskości każde doświadczenie, każde zmaganie nabiera sensu. Dlatego pragnie, byśmy na wzór cierpiącego Hioba, potrafili wznieść się ponad ziemski trud i złożyli wszystkie swe sprawy w ręce miłującego Boga. W Jego ramionach, o ile naprawdę w nich spoczniemy, rozproszą się ciemności doczesnej drogi. Nie oznacza to, że zniknie trud i cierpienie. Jednak z Bogiem – Stwórcą i Zbawicielem – doznamy radości, której świat, ból nie zdoła nam odebrać (por. J 16, 22)...

W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy o spisie ludności, który został zarządzony przez Dawida. Król szybko zdał sobie jednak sprawę, że postąpił wbrew Bogu, i natychmiast zwrócił się do Niego: „Bardzo zgrzeszyłem tym, czego dokonałem, lecz teraz, o Panie, daruj łaskawie winę swego sługi, bo postąpiłem bardzo nierozsądnie” (2 Sm 24,10). Bóg postawił więc przed królem trzy warianty kary. W każdym jednak wypadku karę miał ponieść cały lud, a nie król. Dawid wybrał najkrótszą z kar – zarazę mającą trwać trzy dni. Pochłonęła ona kilkadziesiąt tysięcy ofiar i jeszcze przed jej zakończeniem Pan Bóg ulitował się i powstrzymał anioła zagłady. „Dawid widząc, że Anioł zabija lud, wołał do Pana: «To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Niech Twoja ręka obróci się raczej na mnie i na dom mego ojca!” (2 Sm 24,17). Dawid wiedział, że to on zawinił przeciw Bogu, a nie lud, zdawał więc sobie sprawę, że cierpienie ludu jest niezawinione i to on powinien ponieść karę. Dawid był człowiekiem, który często dawał się ponieść swojemu egoizmowi i wtedy popełniał wielkie grzechy. Potrafił jednak także przyznać się do nich przed Bogiem, przyjąć karę z Jego rąk i błagać o zmiłowanie. Taka odwaga powinna cechować każdego z nas – umieć przyznać się do grzechu i błagać Boga o przebaczenie...

W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy o ucieczce króla Dawida przed jego synem, Absalomem. Ta ucieczka zamienia się w marsz pokutny całego ludu uchodzącego na Górę Oliwną wraz z królem, Absalom zyskał sobie bowiem wielu zwolenników, dlatego zwolennicy jego ojca także musieli uciekać w obawie o swoje życie. W tej scenie możemy dostrzec przez podobieństwo przyszły orszak zdążający na Górę Oliwną: Jezusa odrzuconego przez swój lud w otoczeniu najwierniejszych tylko uczniów, którzy po pojmaniu Jezusa będą żyli w ciągłym strachu o swoje życie...

Historia grzechu króla Dawida pokazuje, jak głębokie potrafią być konsekwencje ludzkich działań tak dla nas, jak i dla tych, z którymi żyjemy. W naszym życiu zawsze mamy działać, warto zwrócić uwagę na to, że występek Dawida zaczyna się od jego złego wykorzystania danego mu czasu. Nie wyruszył  na wojnę razem ze swoimi wojskami, lecz został w pałacu. To jeszcze nie musiało skończyć się cudzołóstwem, bo może gdyby  król zajął się działaniem na rzecz Boga i królestwa, nie doszłoby to tej tragedii. Gdyby spełniał swoją funkcję króla i kapłana, prawdopodobnie w ogóle nie zauważyłby kąpiącej się Batszeby. Dany nam czas jest przestrzenią do zagospodarowania i jeśli nie podejmiemy działania ku dobremu, dajemy szansę złemu na wchodzenie w te niezajęte sfery życia...

Czy człowiek, który studiował i zna dobrze Pismo Święte, a teraz poświęca całe swoje życie Bogu, potrzebuje nawrócenia? Historia świętego Pawła pokazuje, że tak. Co więcej, może ona oznaczać to samo dla każdego z nas. Dlaczego  nawrócenie jest nam zawsze potrzebne? Z powodu niedoskonałego obrazu Boga, jaki mamy w swoich umysłach. Dopóki żyjemy na tym świecie, nie poznamy dokładnie, jaki jest Bóg, a przez to, jeżeli chcemy działać dla Niego, nasze czyny także nie będą doskonale wypełniały Jego woli...

Tak hojnie składane ofiary oraz tańce i odświętny, kapłański strój króla Dawida w czasie przenoszenia Arki Przymierza są wyrazem radości narodu izraelskiego. Miała ona co najmniej dwa konkretne powody. Pierwszym było zjednoczenie, ponieważ teraz w jednym miejscu znajdzie się centrum polityczne i religijne kraju. Dawid bowiem rządził w zdobytej Jerozolimie i właśnie do niej sprowadza utraconą wcześniej Arkę Bożą. Stawia ją w środku namiotu, co pokazuje, że stoi ona w centrum życia Narodu Wybranego. Jerozolima staje się sanktuarium, do którego zaczną pielgrzymować ludzie z całego kraju. Drugim powodem owej radości jest odzyskanie bliskości z Bogiem. Arka Przymierza była bowiem widocznym znakiem obecności Boga pośród ludzi. Tak było za czasów Mojżesza i tak również w czasach Dawida...

Dziś możemy dostrzec moc Słowa Bożego, które jest żywe i działa. Jonasz nawoływał do nawrócenia tylko jeden dzień, a więc nie dotarł nawet do połowy mieszkańców Niniwy, a jednak oni wszyscy, od największego do najmniejszego, uwierzyli i nawrócili się. Oczywiście nie stało się to mocą proroka, ale mocą samego Słowa. Tak bardzo potrafi ono być skuteczne, wywołać w człowieku chęć naprawy tego, co w życiu się posypało. Jednak historia Jonasza pokazuje ważny aspekt naszej współpracy ze Słowem Boga. Prorok okazał się bardzo oporny wobec Bożego wezwania. Nie chciał pójść za głosem, który usłyszał. Okazuje się, że nasz Stwórca zawiera w tym, co wypowiada, swoją potęgę i daje ją nam do ręki, ale to od nas będzie zależało, czy On wykona to,  co może wykonać. Jesteśmy jak chirurg trzymający skalpel, narzędzie precyzyjne potrafiące uczynić wiele dobra. Jednak nieużywane, bądź używane niezgodnie z przeznaczeniem może utracić swoją użyteczność i moc, a nawet przynieść skutki niepożądane. „Żywe bowiem jest Słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny”. Mamy dany nam wielki, potężny dar. Możemy Słowo zgłębiać, słuchać, badać i uczyć się żyć tak, jak nam nakazuje. Potrzeba nam jednak pokory wobec tego daru, uznania, że przerasta nasze własne możliwości, ale ufając w Boże prowadzenie, możemy zdziałać wielkie rzeczy w naszym życiu...

Sprawiedliwość Dawida zaskoczyła Saula. Naocznie przekonał się, że syn Jessego nie ma wobec niego złych zamiarów. Postawa tego młodego chłopaka wręcz go zawstydziła i doprowadziła do płaczu. Dawid, pomimo krzywd doznanych od króla, nie stracił do niego szacunku. Ciągle widział w nim pomazańca Bożego. Nie chciał podnosić na niego ręki, choć miał ku temu powody i okazję.
Spójrzmy dziś na nasz stosunek do wrogich nam ludzi. Czego im życzymy? Co o nich myślimy i mówimy? Czy zaszkodzilibyśmy im, gdyby pojawiła się ku temu okazja? Dawid powtórzył bardzo mądre słowa: Od złych zło pochodzi. Dobry człowiek nie sięga po zemstę, nie daje się opanować gniewowi i nienawiści, bo wie, że to może go zniszczyć. Historia syna Jessego pokazuje, że nie zawsze da się żyć tak, by nie mieć wrogów. Często jest to niezależne od nas. Najważniejsze jest jednak to, jak będziemy ich odbierać i traktować. Łatwo jest odpowiedzieć na wyrządzane nam zło nienawiścią, złorzeczeniem, przemocą, czy zemstą. Trudniej żywić szacunek i życzliwość, czy zdobyć się na przebaczenie. Zwyciężanie zła dobrem jest sztuką, wyrazem naszej wiary i zapatrzenia w Jezusa, ale tylko tak może reagować ten, kto chce iść za Bogiem. W takich chwilach objawia się całe nasze serce...

Patrząc po ludzku, młody Dawid, który na pole walki przyszedł prosto z pastwiska, nie miał żadnych szans w pojedynku z uzbrojonym i potężnym Goliatem. To zaskakujące, ale wybiegając naprzeciw agresora, nie czuł strachu. Siła i uzbrojenie przeciwnika nie robiły na nim żadnego wrażenia. Miał swój plan, którego spełnienia był pewien. Szedł w imię Boga; to w Nim upatrywał swego zwycięstwa.
Popatrzmy dziś na nasze duchowe walki o czystość serca, o wewnętrzną wolność, o wierność Bogu, o dobre relacje z ludźmi. Nierzadko pokusy i lęki, z którymi się mierzymy, urastają w naszych oczach do kosmicznych rozmiarów. Bywa, że nawet nie podejmujemy walki i od razu się im poddajemy. Postawa Dawida motywuje do zdecydowanej reakcji. Czytając o jego zwycięstwie, nie zawsze dostrzegamy fakt, że śmierć Goliata przyczyniła się do ucieczki wojsk filistyńskich. Okazuje się, że uderzenie w nasze największe wady i słabości zamyka drogę nie tylko ciężkim, lecz także i tym powszednim grzechom. Tylko czy jest w nas aż tyle odwagi, by wyjść naprzeciw wrogowi naszej duszy? Czym chcemy walczyć? Czy ufamy, że można to robić m.in. poprzez modlitwę, post, jałmużnę, częstą spowiedź i Komunię Świętą?  Dziś te akty wiary są wyśmiewane i uważane za mało skuteczne. Wszystkie walki można wygrać tylko wtedy, gdy stoi się po stronie Boga...