We wczorajszym fragmencie Ewangelii o pannach mądrych i nierozsądnych zobaczyliśmy, czego oczekuje Pan Jezus. Dziś czytamy to trochę innymi słowami z Księgi Mądrości. Mamy szukać Go w prostocie serca i z wiarą płonącą jak ogień w lampach mądrych panien. Usłyszeliśmy przed chwilą, co powoduje brak oliwy w lampach: przewrotne myśli, wystawianie Boga na próbę, ciało uwikłane w grzech, obłuda, nieprawość, niemądre myślenie, bluźnierstwo. Mądrość Boża miłuje ludzi – Jezus umarł za nasze grzechy na krzyżu i zmartwychwstał, by przywrócić nam łaskę. On jeden zna i dziś nasze serca, zna stan naszej duszy, zna nasze sumienie. On słyszy, co mówimy, rozumie wypowiadane przez nas słowa. I to On jest Tym, który ma moc osądzać nas sprawiedliwie. Jesteśmy więc zaproszeni, by stale trwać w oczekiwaniu na Jego przyjście, by trwać na modlitwie, by poznawać Go i coraz bardziej pokochać. Ale możemy z tego zaproszenia nie skorzystać, a wtedy jak przeczytaliśmy, On może nas potraktować jak te nierozsądne panny i powiedzieć, że nas nie zna...

Dzisiejszy fragment Listu jest niezwykle bogaty w pozytywne emocje. Św. Paweł wymienia dziesięć postaci z imienia, co jest bardzo ważne, że zachowały się w Nowym testamencie, Bóg nie jest Panem anonimowych postaci, Apostoł podaje ich imiona i konkretne zasługi, jakie mają dla szerzenia Ewangelii. Listę otwierają Pryscylla i Akwila, żydowskie małżeństwo, które było wsparciem dla niego, a które wiązało się z wielkim ryzykiem dla nich w czasie zamieszania, jakie powstało w Efezie. Epenet, Maria, Andronik, Junas, i pozostali swym świadectwem wiary potwierdzali boży plan zbawienia, który właśnie na nich się realizował i przez ich posługę Bóg mógł dotykać łaską innych. To wszystko stało się z woli Boga, a posiada związek z Jezusem, który od wieków był w planach i zamiarach bożych przewidziany w realizacji planu zbawienia...

Czytany dzisiaj fragment może być szczególnie pouczający w czasach przełomu. Patrząc na dzisiejszy świat chyba wszyscy czujemy, że żyjemy właśnie w takim momencie. Upadają jedne mocarstwa, rodzą się nowe; wojny weszły do Europy i na Bliski Wschód, w krajach tradycyjnie katolickich, nowe ideologie zawładnęły prawem, które jawnie coraz bardziej staje się bezbożne. Świat się gwałtownie zmienia. Oczywiście nie na lepsze? Dlatego rodzą się pytania: komu ma służyć Kościół, jaki ma on być, czy iść z duchem tego świata, czy trwać w wielowiekowej tradycji fundamentu zbudowanego przez Chrystusa i Jego Apostołów? Odpowiedź na te pytania daje właśnie w tym Liście święty Paweł. Tylko trwanie w tym co przez dwa tysiąclecia spalało wiernych Chrystusowi daje szanse owocnego życia. Nie po to Opatrzność Boża dała nam świętego Pawła czy świętego Jana Pawła II, aby ich nie słuchać. Święto poświęcenia Bazyliki Laterańskiej winno nas szczególnie pociągać do modlitwy i ofiary w intencji Stolicy Apostolskiej i jej pasterzy...

Aby lepiej zrozumieć dzisiejsze słowo z pierwszego czytania , Warto cofnąć się o kilka wersów, nie zawartych w dzisiejszej perykopie. Są one jakby kluczem do rozumienia dalszych zaleceń. Słowa „Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu miłe i co doskonałe.” (12,1-2). A to jest już naśladowaniem Chrystusa. Słyszymy tu także jakby echo z kazania świętego Piotra: „Ratujcie się z tego przewrotnego pokolenia” (Dz 2,40). Jakże wyraźne jest to przesłanie na dzisiejsze czasy. Odnawiać umysł to myśleć ewangelicznie. Czy możemy podejrzewać, że Paweł, po doświadczeniu spotkania pod Damaszkiem, po pytaniu: ”czemu mnie prześladujesz?” uważał, że Zbawiciel jest obecny tylko w Niebie, a nie także tu na ziemi w Kościele? Że chleb eucharystyczny to tylko symbol, pszenny wypiek, pamiątka, a nie żywy Jezus? Dzisiaj szczególnie musimy żyć Słowem i Chlebem...

Można zadać sobie pytanie: do czego zredukowało się powołanie rodu Lewiego do wiecznego kapłaństwa, że Bóg musiał posłać proroka Malachiasza, aby grozić im Bożym przekleństwem? Częste łamanie Przymierza przez wpuszczanie obcych bożków, jako konsekwencje zakazanych przez Prawo małżeństw z cudzoziemkami, zanik ducha szczerej pobożności opiekunów Świątyni, to tylko niektóre z tych przyczyn. Jeśli dowiadujemy się o kryzysie kapłaństwa, jego przyczynach i skutkach, w starożytnym Izraelu to po to, aby skonfrontować z nim współczesny kryzys w Kościele. Zawsze zanik  gorliwości kapłańskiej w Świątyni, spadek odpowiedzialności za dotrzymywanie Przymierza, powodował dramatyczne wydarzenia w historii Narodu Wybranego...

Po dwudniowej przerwie wracamy do codziennej lektury Listu do Rzymian, do nowej, dodajmy, przykrej części. Św. Paweł dzieli się swoim cierpieniem spowodowanym odrzuceniem Chrystusa przez większą część ich wspólnych rodaków, Żydów. Przypomnijmy: ilekroć Apostoł odwiedzał nowe miejsce, by głosić Ewangelię, tylekroć zaczynał od synagog, respektując kolejność Objawienia. Przy tym, sam Paweł na własnej skórze doświadczył, co to znaczy prześladować Chrystusa zjednoczonego ze swoim Kościołem i co to znaczy nawrócić się, gdy wreszcie przejrzał pod Damaszkiem. Apostoł zna dramat pozbawiania się łaski i zna radość przyjętego odkupienia. Tym dramatyczniejsze więc jest jego dzisiejsze wyznanie: W sercu odczuwam wielki smutek i nieustanny ból… Wolałbym sam być pod klątwą, odłączonym od Chrystusa dla zbawienia moich braci… Co jednak najbardziej trawi wnętrze św. Pawła, to świadomość, że zarówno on sam, jak i Jezus są rodakami Żydów jedynie według ciała, a nie według Ducha. Więzy krwi i pochodzenia w logice wiary nie umywają się do więzów duchowych; te pierwsze de facto służą tym drugim i „smakują” dopiero przy tych drugich. Wiedzą to ci z nas, których rodziny nie stały się prawdziwym Kościołem domowym albo pozostają nim tylko na papierze. Niech św. Paweł ośmieli nas dzisiaj do nazwania podobnego cierpienia i podzielenia się nim z kimś zaufanym; czuwajmy przy tym, by nie tyle rozpaczać, ile tęsknić...

Pieczęć na czołach oraz białe szaty – te dwa atrybuty charakteryzują wielki tłum zbawionych, który w swojej wizji ogląda św. Jan. Choć podaje on także liczbę tego tłumu, sama w sobie nie jest ona istotna, ma bowiem wartość symboliczną: to liczba pokoleń Izraela, czyli dwanaście, podniesiona do potęgi i pomnożona przez tysiąc, czyli kolejną symboliczną liczbę nowego Izraela. Innymi słowy, sto czterdzieści cztery tysiące, to po prostu niebiański Kościół, wspólnota świętych. Co ważne, o ile jesteśmy ochrzczeni, już „jedną nogą” do nich należymy, już jesteśmy na drodze do nich, a zbawieni spoglądają na nas jak na „swoich”, których wyczekują i za których się modlą. Apokaliptyczna wizja św. Jana ma więc rozniecić w nas pragnienie świętości; możemy sobie wyobrazić, jak w chwili wizji serce Apostoła mocniej zabiło i jak gotów był zakrzyknąć: „Ja też chcę tam być! Też chcę być z nimi!”. Skupmy się więc na wspomnianych wcześniej dwóch cechach tłumu zbawionych. Pieczęć – to symbol chrztu i bierzmowania, które „wyciskają w duszy niezatarte duchowe znamię [oznaczające], że Jezus Chrystus naznaczył chrześcijanina pieczęcią swego Ducha, przyoblekając go mocą z wysoka, aby był Jego świadkiem” . Podobnie, biała szata „ukazuje, że ochrzczony «przyoblekł się w Chrystusa»  i zmartwychwstał z Chrystusem. My także zostaliśmy opieczętowani i ubrani na biało – w momencie chrztu. Na ile odwołujemy się do tych atrybutów na co dzień...

Raczej kiepsko być dłużnikiem, nieprawdaż? Od razu kojarzy nam się to z jakimś ciężarem, presją, konfliktem, zagrożeniem, wstydem… Co prawda, zdarza się dług chwalebny – zwłaszcza gdy zawdzięczamy komuś ocalenie życia – ale i tutaj wiąże się to z niewypłacalnością. O jakim zaś długu mówi dziś św. Paweł? Zacznijmy od tego, że stosuje on język przenośny: przeciwstawia sobie ducha i ciało, które umownie oznaczają cnoty i wady, czyli pewne trwałe dyspozycje regulujące nasze uczucia i czyny . Cnoty i wady, Pawłowe duch i ciało, to inaczej dobre lub złe sprawności, które albo nas scalają, albo rozpraszają; coś podobnego miał na myśli Jezus, gdy w innym kontekście wygłaszał maksymę: „Gdzie skarb twój [czyli cel], tam i serce twoje [czyli cnoty lub wady]” . Cnoty są w nas zainstalowane jak program gotowy do uruchomienia – przez odpowiednie czyny; niektóre z nich „ściągnęły” się w ramach natury ludzkiej (tak zwane cnoty kardynalne), pakiet innych „zasubskrybował” nam Bóg w chwili chrztu (m.in. cnoty Boskie). Z kolei, wady są jak wirus komputerowy, który zaburza działanie programu cnót, usiłując przejąć kontrolę nad całym systemem. Św. Paweł wzywa nas dzisiaj, byśmy czuwali nad tymi naszymi zainfekowanymi programami, to znaczy, byśmy decydowali się na czyny cnotliwe, czyli w pełni dobre, a unikali czynów wadliwych, jakoś wybrakowanych. Bracia! Jesteśmy dłużnikami, ale nie ciała [tylko Ducha]!...

Kościół jest nową wspólnotą, która rozpoczęła swoje życie od garstki ludzi, mężczyzn i kobiet, zafascynowanych Jezusem: Jego wiarą, szacunkiem i empatią do każdego człowieka, odwagą, z jaką głosił prawdę o Bogu i o swojej mesjańskiej misji. Kościół istnieje dzięki Chrystusowi, Duchowi Świętemu, który porusza serca i scala w jedno dzieło wszelkie ludzkie działania oraz ludziom zgromadzonym wokół Jego Krzyża. Inicjatywy misyjne, charytatywne, kółka i wspólnoty, będą organizacjami humanitarnymi lub towarzystwami wzajemnej adoracji, jeśli w centrum nie będzie Słowa Bożego. Nie pięknie oprawionego egzemplarza Pisma Świętego położonego na honorowym miejscu w salce katechetycznej, ale czasem na modlitwę wspólną i osobistą rozważanie Słowa Bożego, adorację i sakramenty. Bycie współobywatelami świętych i domownikami Boga, oznacza wspólnotę w łączności duchowej z tymi co odeszli przed nami i Chrystusem. To wspólne z nimi przeżywanie każdej chwili składającej się na codzienność...