Pierwsze czytanie: Dz 13, 46-49

Zwróćmy uwagę na pewną zależność wyrażoną w dzisiejszym czytaniu: odrzucenie Słowa Bożego jest równoznaczne z uznaniem się za niegodnego życia wiecznego. Mówiąc pozytywnie: przyjęcie Słowa to przyjęcie zbawienia. Istotnie, Słowo Boże „ma moc zbawić dusze nasze”, jak powie św. Jakub w swoim liście rozważanym w następnych dniach tego tygodnia (1, 21).

Tu rodzi się pierwsze pytanie: czy mam doświadczenie czerpania życia ze Słowa Bożego? Czy moja dusza karmi się w kontakcie ze Słowem? Aby tego doświadczyć, trzeba być hojnym, poświęcać Słowu czas i uwagę, a przy tym także prosić Pana: przymnóż mi wiary…

Drugie pytanie brzmi: czy jestem świadomy, że to ja sam uznaję się za godnego lub niegodnego życia wiecznego? Zbawienie jest Bożym darem, ale to ja je przyjmę lub odrzucę. Mogę ten dar w sobie rozwijać, a mogę go zlekceważyć, zaniedbać lub wręcz mu zaprzeczyć. Co robię z moją godnością dziecka Bożego?

Możemy dziś podziękować Panu także za powszechność daru zbawienia. Święty Piotr powie, że Bogu „w każdym narodzie miły jest ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie” (Dz 10, 35). W naszych czasach, naznaczonych migracjami i wielokulturowością, pozwólmy, by to Słowo rozszerzało nasze serca i otwierało je dla bliźnich.

Psalm responsoryjny: Ps 117, 1b-2

Nasz Pan pragnie być chwalony przez wszystkie narody. Chce, by Jego Imię łączyło ludzi, a nie dzieliło ich. Słowo Boże stawia nam dziś wyzwanie: Bóg upomina się o swoją chwałę, oddawaną Mu przez jedność i pokój między narodami i w ogóle między ludźmi, we wszelkich kontekstach.

Jezus był świadomy, że Jego nauka przyniesie rozłam, że „troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu” (Łk 12, 52). Nie znaczy to jednak, że był z tego zadowolony. Podziały są skutkiem grzechu pierworodnego i osobistych grzechów ludzi. Nie wszyscy są gotowi zgodzić się na radykalizm Ewangelii, na pierwszeństwo prawa miłości. Wbrew trudnościom Bóg zaprasza jednak do wspólnego adorowania Go. Czyni to w oparciu o swoją własną wierność. Bowiem „co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest u Boga” (Łk 18, 27). Jedność jest łaską, jest potencjalną możliwością. Łaska ta jest potężna i pragnie przenikać najpierw do naszych serc. Czy zechcemy korzystać z tej mocy?

Ewangelia: Łk 10, 1-9

Każda osoba, która głosi nam Ewangelię, jest zwiastunem królestwa Bożego. Spróbujmy dziś przypomnieć sobie naszych rodziców lub może dziadków, potem pierwszych katechetów, kapłanów posługujących w naszych parafiach i tych, którzy udzielali nam kolejnych sakramentów, liderów naszych wspólnot, wreszcie autorów religijnych książek, które zdarzyło nam się czytać. Wszystkie te osoby działały z ramienia Boga, każdą posłał do nas Jezus. W poczet tych osób wpisują się także te bardziej odległe, jak dzisiejsi patronowie, święci Cyryl i Metody, którzy jako pierwsi przynieśli wiarę ludom słowiańskim. Wobec nich wszystkich mamy dług wdzięczności. Odpłaćmy modlitwą tym, którzy jeszcze jej potrzebują, a wielbieniem Boga i troską o rozwój naszej wiary tym, którzy, jak Cyryl i Metody, żyją już w jedności z Panem.