Odczytywany dzisiaj w Liturgii Słowa fragment to opowieść z Księgi Syracha na cześć Eliasza – jednego z największych proroków Starego Testamentu. Jego imię mówi równocześnie o działalności i oznacza Jahwe jest moim Bogiem. W to faktycznie wierzył Eliasz i swoim postępowaniem potwierdzał, że Bóg jest jego jedynym Panem życia. Eliasza pożerała gorliwość o chwałę Boga. Stąd czytamy, że był to prorok jak ogień. Swoim słowem, wypełnionym Bożą mocą, potrafił zamknąć niebo i sprowadzić suszę na ziemię. Dokonywał niesamowitych cudów, nawet takich jak wskrzeszenie. Swoją nieugiętą wiarą pokonał czterystu pięćdziesięciu kapłanów bożka Baala. Od jego czasów w dziejach Izraela rozpoczyna się czysty monoteizm. Dlaczego jednak w okresie Adwentu czytamy o Eliaszu? Otóż, w duchu i mocy Eliasza przyszedł Jan Chrzciciel, zgodnie z proroctwem wypowiedzianym przez Archanioła Gabriela do Zachariasza. To właśnie o nim pośrednio mówi również Księga Syracha. W ten sposób Kościół dziś kieruje naszą uwagę w stronę św. Jana Chrzciciela, jako osoby godnej naśladowania. On całym sobą zaangażował się w przygotowanie i siebie, i innych na nadejście Mesjasza. Od niego możemy uczyć się, jak przeżyć Adwent, by go nie zmarnować i dobrze przygotować swoje serce na przyjście Boga.

Psalm 80, inaczej nazywany „Pieśnią o pasterzu i winnicy” Psalmista błaga Boga o wybawienie Izraela w tym miejscu raczej chodzi o wszystkich Żydów z jego niemocy. Autor wprost modli się, by Bóg wzbudził swą potęgę, odnowił ród Józefa i dokonał dzieł zbawczych (domyślnie: tak, jak wtedy, kiedy Izraelici wyszli spod władzy faraona). Przyznaje, że naród izraelski zawinił przeciw Bogu i teraz ponosi bolesne konsekwencje swych grzechów niewierności Prawu. Lecz też jakby przypomina Bogu o Jego własnych dziełach zbawczych dokonanych względem Izraelitów. Psalmista w imieniu całej społeczności izraelskiej obiecuje Bogu przemianę życia, nawrócenie i wierność. Złorzeczy (zgodnie z duchem wschodniej mentalności tamtych czasów) tym, którzy ograbili, spalili ogniem i wycięli  winnicę Boga. Potraktowali ją jak śmieci Nie sposób, by Bóg na to milczał i pozostawał obojętny.  Dlatego ze wszystkich sił Psalmista woła, aby na nowo Jahwe okazał swoją moc i obdarzył zbawieniem, łaską uwolnienia spod jarzma tych, którzy krzywdzą Jego. Kościół czyta go w czas Adwentu bo każdy z nas wszystko, co dobre, zawdzięcza nie sobie, lecz Bogu i tylko On jest dawcą autentycznej wolności człowieka. Sam Bóg ma moc odnowić nasze serca i oblicze tej ziemi. Tym bardziej więc teraz, kiedy czas Adwentu jest tak bardzo niszczony przez już grane kolędy w hipermarketach; kiedy brakuje ciszy i atmosfery modlitwy, a przeważa bieganie za prezentami pod choinkę, warto wołać wraz z Psalmistą: O, Boże (Panie, Boże Zastępów), odnów nas i okaż Twe pogodne oblicze, abyśmy doznali zbawienia.

Nicią przewodnią, łączącą dzisiejsze czytanie i Ewangelię, jest osoba Eliasza. Jego ponowne przyjście, zgodnie z Księgą Malachiasza oznacza nadejście czasów mesjańskich. Pojawienie się tegoż proroka nie jest jednak równoznaczne z jego zmartwychwstaniem. Takim Eliaszem, który miał się pojawić, aby przygotować ludzi na przyjście Pomazańca Bożego, był Jan Chrzciciel. Niestety, nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli –mówi Ewangelista. Herod kazał ściąć (w twierdzy Macheront) głowę świętego Proroka. Los męczeńskiej misji Jana podzieli również Syn Człowieczy – Mesjasz. O ile treść wyjaśnień Jezusa dotyczących Eliasza Apostołowie bezbłędnie zrozumieli, o tyle zapowiedź męki Chrystusa zupełnie do nich nie dotarła. Oczarowani doświadczeniem „Taboru” nie potrafią jeszcze połączyć tajemnicy obecności Boga z Jego dziełem odkupienia. Misterium Adwentu, Żłóbka i Krzyża zgłębią dopiero po zstąpieniu na nich Ducha Świętego.