Przy lekturze dzisiejszego tekstu z Księgi Izajasza trzeba pamiętać, że został on napisany w czasach niewoli babilońskiej, do której doprowadziła niewierność Izraela. Ta katastrofa w postaci najazdu Babilończyków pociągnęło za sobą zniszczenie świętego miasta Jerozolimy i zburzenia chluby narodu, jaką była świątynia – znak Obecności Boga oraz deportacje do Babilonii. Dziś jednak prorok spogląda, jakby na nowo, na historię swego narodu, opisując go w symbolach miłości, jaka istnieje między młodymi zakochanymi. Dawne wygnanie narodu jest porównywane do okresu wdowieństwa, porzucenia, a tragedia, jaka dotknęła Jerozolimę zostaje porównana do smutku niepłodnej. Bóg jednak zmienia losy swego narodu, a więc i także Jerozolimy, przyczyniając się tym samym do powrotu do ziemi ojczystej dawnych wygnańców, którzy ponownie zaludniają miasto. To znak, że miłość wraca do życia, mimo, że wydawała się obumarłą, bezpłodną. To nowe życie będzie znakiem bożego błogosławieństwa, który mimo krótkotrwałego gniewu nigdy nie odrzucił od siebie Izraela, także wówczas, kiedy naród doświadczał chwil trudnych, co mogło sprawić, że Bóg zapomniał o Syjonie. Jak za czasów Noego zawiera z ludem nowe przymierze, który wypłynie z niezmiennej i nieskończonej miłości Boga.

Po odejściu uczniów Jana Chrzciciela, Pan Jezusa zaczyna w piękny sposób opisywać postawę i oddanie św. Jana. To nie człowiek chwiejący się w swych poglądach, jak przysłowiowa trzcina na wietrze, podobny do tej, jaka rosłą nad brzegami Jordanu- bo nie bał się wytknąć władcy cudzołóstwa, to nie lekkoduch żyjący w zbytkach, strojący się w piękne szaty - nosił na sobie skórę z wielbłąda i jadł miód i szarańcze. Ale jego wielkość nie tkwi w ascezie, w trybie życia stroniącym od wygody. Jan był prorokiem, większym od wszystkich poprzednich, bo tamci zapowiadali go z odległej perspektywy, natomiast Jan obwieścił przyjście Mesjasza i wskazał go swoim palcem-Oto Baranek Boży! Stare Przymierze dobiegło końca. Odtąd przymierze będzie dokonywane z każdym z nas, otwierając nas na łaski, choćby sakramentalne, do jakich Jan nie miał dostępu.