Kiedy, w VI wieku przed narodzeniem Chrystusa runęła świątynia Salomona, a znaczna część |Izraelitów została przesiedlona do Babilonii nie mogła już składać świątynnych ofiar. Izraelici powrócili, niestety sytuacja po powrocie była przygnębiająca, Judea dalej byłą zależna od Persji, trudności z odbudowaniem świątyni i murów miasta. Trzeba więc było przemyśleć, jak teraz powinien wyglądać kult. Uznano więc, że musi się on wyrażać w prawdziwym i mocnym przylgnięciu do Boga na drodze posłuszeństwa Jego woli. Dlatego właśnie proroka Izajasza upomina się o to, by człowiek był wierny Bożemu Prawu i by postępował sprawiedliwie. Nasz dzisiejszy tekst mówi nam o następujących zasadach oczekiwania na przyjście Pana: przestrzegać Prawa; czynić sprawiedliwość; nie znieważajcie szabatu (dnia świętego);. nie przykładajcie ręki do zła; nie wątpcie w przychylność Boga; mocno trwajcie w przymierzu zawartym z Panem. Po wymienieniu tej listy Pan zapewnia, że wprowadzi tych ludzi na swoją górę świętą, napełni ich radością w domu modlitwy. Przyniesione Panu dary będą przez Niego miło przyjęte, o czym zapewnia prorok: „Ich całopalenia i ofiary, będą Mi miłe na moim ołtarzu”. Wniosek z tego tekstu jest taki, że może zdarzyć się sytuacja, w której przyniesione Panu ofiary czy dary nie będą przez Niego miło przyjęte. Boża mądrość wskazuje jednak na krok dalej, dostęp do łaski mają od tej chwili mieć nie tylko Izraelici, ale tez i cudzoziemcy. Skoro więzy krwi ani włączenie do przymierza przez obrzezania, ani zewnętrzne ofiary nie uchroniły Izraela od kary Bożej, oznacza to, że Pan uzależnia swoją łaskawość wobec człowieka od czegoś innego. Pragnie posłuszeństwa wobec jego woli i planów oraz naśladowania Go postawie miłosierdzia wobec innych. Bóg darzy swój lud szczególną miłością, ale chce też objąć zbawieniem cały świat. Dlatego przez proroka zapowiada realizację swej woli ofiarowania zbawienia wszystkim w nowej wspólnocie ludzi wierzących, którzy będą teraz budować swoje życie na Jego Prawie. (Izajasz w dalszej części swej Księgi pójdzie jeszcze dalej-przypominając o wyborze spośród narodów kandydatów na lewitów i kapłanów- Iz 66,21).

Psalm rozpoczyna się słowami: Niech Bóg się zmiłuje nad nami, niech nam błogosławi; niech zajaśnieje dla nas Jego oblicze!” To pokazuje nam, że są sytuacje, kiedy Bóg nie błogosławi, nie sprzyja jakimś zamiarom czy sytuacji wytworzonej przez człowieka. Kiedy autor psalmu prosi o Boże zmiłowanie, czyni to w postawie pokory, uznawania tego, że Bóg ma prawo nie sprzyjać, ma prawo nie błogosławić, ma prawo nie pochwalać. I autor zgadza się z tym, i przyjmuje takiego Boga i chce takim Bogiem dzielić się z innymi, ze wszystkimi narodami.

Kontekst tego fragmentu Ewangelii jest bardzo groźny, ponieważ Jezus uzdrowił w szabat paralityka, powiedział, że jest jedno z Ojcem, że jest Bogiem, że jest równym Bogu, Żydzi chcieli Go zabić. Jezus nie daje się jednak przestraszyć ani uciszyć. Mimo niesprzyjających warunków głosi Prawdę o Bogu i nie zraża się tym, że nie wszyscy słuchacze darzą Go przychylnością i dają wiarę Jego słowom. To nie Jan dał najważniejsze świadectwo, bo to daje sam Bóg Ojciec. Gdy zapada zmrok zaczynają zapalać się lampy. Bez nich tracilibyśmy cenne godziny pracy i rozbijali sobie głowy, szukali w mroku potrzebnych nam przedmiotów. Tylko ktoś nierozsądny zapala lampę w dzień. Lampa to pomoc. Żydzi potrzebowali przynajmniej dwóch świadków, aby jakieś zeznanie było prawdziwe. Jezus więc przypomina, że jest Jan był Jego pomocnikiem, Ale tym, kto najmocniej potwierdza prawdziwość jego misji jest sam Ojciec niebieski. Na dodatek trzecim Jego świadkiem jest Słowo Boże. Pismo Św.