W okresie Sędziów (1200 - 1050 Chr.) nie było króla, a Izrael wchodził wciąż na ścieżki zła. Wtedy kara, czyli ucisk ze strony sąsiednich narodów, doprowadzała ich do opamiętania, a Bóg posyłał sędziego, czyli pewnego rodzaju przywódcę, który przywracał porządek polityczny i religijny. Pierwsze czytanie to zapowiedź pojawienia się wyjątkowej postaci, która ma się narodzić jako dar Boga dla narodu wybranego. Powraca tu temat, który jest przewodnim w historii zbawienia opowiadanej w okresie Adwentu. Bóg objawia swoją potęgę i wszechmoc poprzez wybór narzędzi słabych albo nawet niezdolnych do tego zadania z ludzkiego punktu widzenia. – tutaj to niepłodność matki Samsona. Tak było również z narodzeniem Izaaka i Samuela. We wszystkich tych przypadkach chodziło o narodzenie dziecka, którego normalnie nie należało się spodziewać i potrzebna była specjalna ingerencja samego Boga. To dziecko, poświęcone Bogu już w łonie matki wypełni rolę wybawcy narodu wybranego. W świadomości Izraelitów zapisał się jako bohater i natchnienie do podejmowania odważnych działań w trudnych momentach historii zbawienia. Ten opis staje się proroctwem zapowiadającym przyszłą rzeczywistość, która znajdzie swoją pełną realizację w osobie Zbawiciela.

Chociaż autor psalmu stosuje się liczbę pojedynczą, bez problemu można rozszerzyć go na cały naród Izraelski, który za czasów sędziów (pośród nich: Samsona) błagał Boga o wybawienie od konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych. Odpowiedzią Pana było właśnie powoływanie sędziów, czyli charyzmatycznych rozjemców i wodzów. Dla nas modlitwa tym psalmem może służyć roztropnemu dopuszczeniu do naszych problemów innych osób – to właśnie one mogę się stać naszymi Samsonami; to poprzez nie Bóg może stawać się dla nas skałą schronienia, zamkiem warownym, podporą i opiekunem.

Niepłodność matki i podeszły wiek ojca to wspólne elementy dzisiejszej Ewangelii z dzisiejszym pierwszym czytaniem. Objawienie się anioła Zachariaszowi, ojcu św. Jana Chrzciciela są znakiem, że dawne bariery między niebem a ziemią zaczynają upadać. Zachariasz, choć był człowiekiem pobożnym i prawym, to jednak nie uwierzył, że Bóg może osobiście wejść w jego Zycie i radykalnie je przemienić. Potrzebował szczególnych dowodów, że to co widzi i słyszy nie jest przywidzeniem. Być może chciał tego znaku dla tych, którzy nie będą chcieli uwierzyć w prawdziwość jego widzenia w przybytku (podobnie o znak prosił Mojżesz, aby go ukazać ludowi ciemiężonemu przez Egipcjan- Wj 4,1). Mimo zwątpienia w zapowiadany cud, Zachariasz, który jeszcze nie w pełni doświadczył, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, staje się świadkiem, że moc Boża zaczyna objawić się tam, gdzie uwidaczniają się słabość i ograniczone możliwości człowieka. Cała ta historia zbawiania objawiona w życiu Samsona i Jana Chrzciciela pokazuje, że Bóg zawsze doprowadza do skutku to, co zamierzał. Jego słowo ma potężną moc, zdolną stworzyć nową rzeczywistość lub ja całkowicie zmienić.