Pierwsze czytanie po raz drugi w tym tygodniu daje nam do przemyślenia to samo słowo. Przenosi nas w czasy, gdy królewska dynastia Dawida wraz z nią obietnice Boże były zagrożone. Moment, w którym Izajasz wypowiedział to proroctwo, był jednym z najczarniejszych dla dynastii Dawidowej. Wydawało się, żen upadek militarny, ku któremu zmierzał król Achaz, był nieunikniony. Młodemu i jeszcze bezdzietnemu władcy groziło niebezpieczeństwo. Pod murami Jerozolimy stały wtedy (rok 735 przed Chr.) stały wojska Pekacha i Rezina, królów Izraela i Syrii. Wyznaczony już był obcy król, który miał przejać po nim władzę, dając początek nowej dynastii. Przerażony perspektywą śmierci i końca swej dynastii, zaczyna modlić się do bożków. Achaz chce też zwrócić się do Asyrii z prośbą o interwencję. Prorok interweniuje, chcąc, aby zaufał prawdziwemu Bogu. Izajasz przypomina władcy, że wszelkie działanie powinno się opierać na zaufaniu Bogu, Jego słowom, a nie na ludzkich sojuszach. W tych dramatycznych chwilach, w których wchodziła wiarygodność Boga i obietnic mesjańskich, narodziny syna królewskiego miały dać gwarancje nadchodzącego wyzwolenia od wrogów, symbolu przyszłego zbawienia. Mimo niedowiarstwa Achaza Izajasz gwarantuje jego ocalenie i obiecuje znak obecności Boga, i rychłego zbawienia. Bóg daje znak, oto dziewica pocznie i wyda na świat syna. Obietnica , chociaż w pierwszym rzędzie dotyczyła narodzin Ezechiasza, odnowiciela Judy, jednak w dalszej kolejności dotyczy narodzin Jezusa. Izajasz nie chciał zaszczepić wiary, która czyni z władcy i Judejczyków biernymi, ale chciał ich wezwać, by nie pokładali całej nadziei w ludziach czy siłach naturalnych. Izajasz przekonuje, że życie nie jest grą losową, lecz przebiega pod okiem Opatrzności Bożej. W ten sposób nadchodzący Chrystus działał już w czasach Izajasza.

Bóg jest ostateczną odpowiedzią na pytanie o sens życia. Szukanie jego oblicza, Jego obecności-mówi Psalmista-jest szukaniem odpowiedzi na podstawowe pytania człowieka, na które nikt nie jest w stanie odpowiedzieć. Bo samo nasze przemijanie stawia pytanie: czy warto żyć. Jezus Emmanuel, jest tym, u którego można znaleźć odpowiedź.

Scena Zwiastowania jest dopełnieniem i wypełnieniem izajaszowego proroctwa nad dynastią Dawida. A nawiązanie przez Ewangelistę do patriarchy Jakuba, św. Łukasz chce wskazać, że w Jezusie wypełniaj się wszystkie obietnica. Do realizacji swych planów i obietnic Bóg angażuje zarówno wydarzenia, jak i całą historię. Inaczej niż we wczorajszej ewangelii, kiedy Zachariasz odpowiedział zwątpieniem, dziś, Maryja odpowiada z wiarą i całkowitym poddaniem woli Bożej. Maryja ma nam dopomagać, żeby po rozpoznaniu woli Bożej, decydującym drogowskazem w naszym życiu było słowo Boże, a nie nasze osobiste pragnienia.