Pasterka

Proroctwo Izajasza zapowiada czasy pokoju. Naród, który był uciemiężony, dostąpi radości i wesela. Światło zabłysło w ciemnościach. Skończył się czas niewoli. Lud wierny Bogu może teraz kroczyć z podniesioną głową. Przyszedł Zbawiciel, który połamał jarzmo grzechu. Wrogowie Boga ponoszą klęskę. Teraz Jego panowanie nie będzie miało końca. Żadna ludzka siła i opozycja nie zniweczy dobroci i miłosierdzia Boga. Przychodzący Zbawiciel umocni świat Bożym prawem i sprawiedliwością. On jest Przedziwnym Doradcą, w którym jest pełnia mądrości. Jest Bogiem Mocnym, który triumfuje miłością i miłosierdziem. Jest Odwiecznym Ojcem, który troszczy się o swoje dzieci. Jest Księciem Pokoju, który przynosi wieczne szczęście i radość prawdziwą

Psalm 96 ma charakter hymniczny. Jest zachętą do uwielbienia Boga jako Króla wszystkich ludów i narodów. Tylko Jahwe jest Bogiem, Stwórcą i Sędzią świata. Mamy tutaj zapowiedź przyszłego zbawienia, które obejmie wszystkie narody. To proroctwo wypełnia się w narodzeniu Jezusa, Króla Wszechświata jako jedynego Pośrednika miedzy Bogiem a ludźmi.

Światłość przedwieczna opromienia dzisiejszą noc. Pragniemy w tę świętą noc uczestniczyć w radości przyjścia na świat Syna Bożego. Święty Paweł tę Tajemnicę przyjścia na świat Chrystusa przedstawia jako ukazanie się łaski Boga. Jest ona niezwykłym aktem miłosierdzia Boga. Na przyjęcie łaski trzeba się przygotować. Nie jest ona działaniem wymuszającym, ale zaproszeniem, by przygotować się na przyjście Chrystusa konkretnym nawróceniem. Łaska Boża przede wszystkim poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie. Skuteczność działania łaski wymaga oczyszczenia i przygotowania serca w Chrystusie. To On wydał samego siebie na Krzyżu, aby nas uwolnić od wszelkiej nieprawości i umocnić lud wybrany, aby był gorliwy w pełnieniu Bożych uczynków. Zatem Boże Narodzenie nie jest jakimś romantycznym wpatrywaniem się w nowonarodzonego Jezusa, ale pełnym gorliwości wejściem na drogę nawrócenia, drogę życia łaską Chrystusową.

Dziękujmy Bogu za to, że już tu, na ziemi, pozwala nam oglądać Boże oblicze w narodzonym Dziecięciu!

Dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel – te słowa są nowym początkiem, nową erą. Bóg miłosierny wkracza w rzeczywistość ludzką, w historię każdego człowieka. Jest zrodzony. Przyjmuje ludzkie ciało. Leży przed nami jako bezbronne niemowlę i pragnie, abyśmy przyjęli Go z miłością i otoczyli troską. Czy wystarczy nam sił i pokory, aby przyjąć uniżenie Boga? Na pewno nigdy nie zabraknie łaski, gdy o nią poprosimy. Może dzisiaj wystarczy Bogu tylko adoracja, uwielbienie i dziękczynienie. Na nowo trzeba odśpiewać z radością hymn anielski: Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie. Właśnie teraz niebo łączy się z ziemią, sprawy niebiańskie z ziemskimi.

Msza o świcie

Bóg realizuje i wypełnia obietnice starotestamentalne w Chrystusie. Wkracza w naszą codzienność z Dobrą Nowiną. Oto przychodzi Zbawiciel. On sam przynosi zapłatę i dzieło do wypełnienia. O jakiej zapłacie mówi Prorok? W tradycji starotestamentalnej za przyniesienie dobrej nowiny do króla lub władcy posłaniec otrzymywał nagrodę. Nasz Zbawiciel nie potrzebuje nagrody, ale On sam zapłaci za naszą wolność najwyższą cenę w Ofierze Krzyża. Dzieło, które kroczy przed Nim, to wola Boga Ojca i zbawienie świata. Z naszej strony wystarczy przyjąć Zbawiciela z pokorą i miłością. Pierwszym darem Dobrej Nowiny jest pocieszenie, że Bogu na nas zależy. Pocieszenie jest naturalnym odruchem miłosierdzia i dobroci, aby umocnić spotykaną osobę, tchnąć w nią nowego ducha, bo tylko człowiek radosny i wolny wewnętrznie może obficiej przyjąć dar życia w Osobie Zbawiciela i Odkupiciela.

Psalm zachęca do uwielbienia Boga jako Króla i Sędziego świata. Bóg ogłasza zbawienie wobec wszystkich ludów. Synonimami zbawienia są światło i radość. I to dzisiaj opromienia ziemię Światłość Przedwieczna w narodzeniu Jezusa i radość z ogłoszonego zbawienia. Zbawienie staje się udziałem wszystkich narodów oddających hołd narodzonemu Zbawicielowi świata.

Bóg zbawił nas łaską miłosierdzia. Święty Paweł potwierdza darmowość miłosierdzia, jakim Bóg obdarzył nas w Jezusie Chrystusie. Wszystko to człowiek otrzymuje nie z powodu sprawiedliwych uczynków, ale za przyczyną dobroci i miłości Zbawiciela. Dostępujemy usprawiedliwienia dzięki łasce Chrystusa. Dokonuje się to przez obmycie oczyszczające i odradzające w Duchu Świętym. Czy zatem mamy zaprzestać pełnienia uczynków sprawiedliwych, bo Chrystus nas usprawiedliwił, tzn. uwolnił od winy i kary za nasze przestępstwa i nieprawości? Nic bardziej mylnego, bo dzieła zbawcze realizują się w ścisłej współpracy Boga i człowieka.

Nasza ludzka sprawiedliwość i pełnienie dobrych uczynków nabiera mocy wiecznej w usprawiedliwieniu Chrystusa.

Pasterze udają się do Betlejem, by tam spotkać Boga. Czynią konkretne dzieło, które posłańcy Boży przekazali im do wypełnienia. Stwórca daje misję ludziom z marginesu, którzy czuli się niegodni. Zadziwia ich posłuszeństwo i otwartość. Nie czekają, aż Bóg przyjdzie do nich, tylko sami wychodzą na spotkanie z Nim za natchnieniem Bożych Posłańców. Dają świadectwo, Kim jest Nowonarodzony. Ich świadectwo i słowa wydają się niezrozumiałe. Maryja mimo to zachowywała wszystkie te słowa w swoim sercu. Ich wypełnienie i zrozumienie nastąpi w stosownym czasie. Pasterze zaś wracają do swoich zadań pełni radości i uwielbienia Boga.

Spotkanie z Bogiem osobowym i wypełnienie Jego posłannictwa nadaje właściwy sens naszemu życiu i umacnia do codziennej służby Jemu i ludziom.

Msza w dzień

W Starym Przymierzu Bóg wybrał Syjon na swą siedzibę. Tam pozostał ze swym ludem w ukryciu, choć naród doświadczał Jego zbawczej obecności w wybawianiu od wrogów. W Nowym Przymierzu została obwieszczona radosna nowina – Ewangelia Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Teraz w Chrystusie mamy przystęp do Ojca. To On sam ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, obwieszcza zbawienie. Mówi do swego ludu: Przybliżyło się do was królestwo niebieskie, nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (por. Mk 1, 15). Wcześniej Syjon był miejscem królowania Boga i Jego zbawczej interwencji. Teraz cała ziemia ujrzała Boże zbawienie. Nie dokonuje się ono tylko w znakach i cudach, ale w obliczu Jezusa, który jest obrazem Boga niewidzialnego, odbiciem Jego Boskiej natury.

Psalm 98 w swej strukturze jest podobny do Psalmu 96, który śpiewaliśmy podczas Pasterki. Bóg przychodzi, aby osądzić ziemię. Ten sąd jest aktem pełnym miłosierdzia dla tych, którzy oczekują Pana i pokładają w Nim ufność. Psalm 98 podtrzymywał nadzieję nadejścia nowego objawienia Boga, która przyniesie całemu światu zbawienie. Bóg osądzi świat sprawiedliwie i słusznie. Obdarzy zbawieniem wszystkich ufających Jego miłosierdziu.

W Boże Narodzenie świętujemy niepojętą tajemnicę odkupienia człowieka przez Wcielenie Syna Bożego. Wielkość tej Tajemnicy jest ukazana w dzisiejszym fragmencie Listu do Hebrajczyków. Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. Człowiek, nie umiejąc korzystać z daru wolności, zatracił siebie i swoją tożsamość. Dlatego Bóg w sposób jeszcze cudowniejszy odkupił człowieka, przywracając mu godność. Jezus przyjął naszą ludzką naturę i wyniósł ponad inne dzieła stwórcze. Nie tylko zostaje nam przywrócona godność, ale dokonuje się usynowienie w Jezusie, a nawet uczestnictwo w Bóstwie Chrystusa. Łaska dana w Jezusie burzy nieufność wobec Boga i przywraca nam utracony raj i wieczne szczęście.

W Chrystusie jaśnieje chwała Boga i jest wyciśnięta Jego istota. Bóg przemówił do nas przez Syna. Objawienie Boga osiągnęło swoją pełnię. Z naszej strony odpowiedzią na to nie ma być nowe szukanie Boga, ale kontemplacja tego, co Bóg nam ukazał i objawił w Chrystusie. Tajemnica Wcielenia zaprasza nas, aby przyjąć Bożą miłość i nieustannie ją kontemplować. Nie musimy już szukać Boga, ale pozwolić się wprowadzić w tajemnicę spotkania Boga w Jego Wcieleniu w Jezusie Chrystusie, Panu naszym.

Prolog Ewangelii według św. Jana wprowadza nas jeszcze głębiej w tajemnicę Wcielenia. Ukazuje trzy wielkie tematy Objawienia: stworzenie, Wcielenie i Odkupienie. Język prologu jest symboliczny i sugestywny, a zarazem prosty w zrozumieniu. Wszystko wypełnia się w całości Dobrej Nowiny. Zrozumienie działania Boga nie wymaga wielkiego intelektu. Wystarczy na początek wiara i zaufanie. Punktem wyjścia jest wiara i rozważanie rozumowe, które prowadzi do wiary. Wiara nadaje sens, logikę i zrozumienie prawd objawionych. Wiara nie jest więc w sprzeczności z rozumem. Ona go oświeca i daje zrozumienie. Słowo objawione i wcielone zaprasza do słuchania. Celem tego jest, abyśmy słuchając Słowa, przyjęli Je i w ten sposób stali się dziećmi Boga.