„Dzieje tych Apostołów” tak dokładnie brzmi tytuł Księgi czytanej w okresie wielkanocnym; „tych”, czyli Piotra i Pawła. Obecnie, znajdujemy się już w części, która opowiada wyłącznie o podróżach misyjnych św. Pawła. Dzisiejszy fragment opisuje zakończenie pierwszej z nich. Co podkreśla dzisiejsza relacja? Cztery rzeczy. Po pierwsze, cierpienie: wyprawa św. Pawła nie przypomina pielgrzymek papieskich, pieczołowicie przygotowanych i zabezpieczonych, uwzględniających kulturalne spotkania z przedstawicielami innych religii; przeciwnie, jako wyznawca Jezusa, narażony jest nawet na ukamienowanie ze strony żydowskich rodaków. Po drugie, daje wzór: ponieważ Apostoł sam wchodzi do królestwa Bożego przez wiele ucisków, jest nauczycielem, ale najpierw jest świadkiem. Po trzecie, talent wychowawczy – ojcowski. Pawłowi zależy na samodzielności nowych Kościołów, dlatego w każdym ustanawia starszych. Wreszcie, zmysł jedności: Apostoł nie traktuje Kościołów jako filię jerozolimskiej wspólnoty, są odrębnymi wspólnotami, które rządzą się własnymi prawami, ale rozumieją wiarę, moralność i kult, jak wszyscy uczniowie Jezusa.

Przedmiotem hymnu jest królestwo Pana, oddane także jako Jego panowanie. W połączeniu z poprzedzającym czytaniem psalm ten wyraża pragnienie powszechnego poznania – i uznania – Jezusa jako jedynego Pana i Zbawiciela, dostępnego wszystkim, którzy przyjmą wiarę w Niego.

Po przerwie spowodowanej niedzielą oraz wczorajszą uroczystością, kontynuujemy lekturę ostatniej wieczerzy wg św. Jezus mówi o swoim odejściu do Ojca, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. I stało się, a uczniowie uwierzyli – choć ani natychmiast, gdy się to stało, ani samodzielnie, bez pouczających spotkań ze Zmartwychwstałym i bez daru Jego Ducha. Te trzy rzeczy – zapowiedź, objawienie i łaska – uzmysławiają nam, z jakim namaszczeniem i pieczołowitością Bóg zadbał o apostołów. Żeby się nie zdziwili (choć i tak będą zaskoczeni), zapowiada im wszystko zawczasu; żeby nie mieli pytań, wychodzi im naprzeciw; żeby mieli moc. Najważniejsze, że to On wie, że Jego zabiegi w zupełności im wystarczą, by doznać pokoju, przegnać lęk i rozradować się z przebiegu historii zbawienia. Dosięgając w ten sposób swoich apostołów, Jezus poprzez nich będzie szukał swych nowych wyznawców.