Zwycięstwo, które zwieńczyło pierwszą wyprawę misyjną Apostoła Narodów, zostaje szybko zakłócone. Wprawdzie chrześcijaństwo wyrasta z pnia judaizmu, lecz Żydzi nie chcą ani sami rozkwitnąć i owocować jako chrześcijanie, ani pozwolić na to innym – taki jest sens nauczania dzisiejszych przybyszów z Judei: Jeżeli nie poddacie się obrzezaniu, nie możecie być zbawieni! Dla tych, którzy z mlekiem matki wyssali świadomość o nieskończonym dystansie między Bogiem a człowiekiem, i którzy dla zabezpieczenia tego dystansu obwarowali się siatką przepisów rytualnych, nie do pomyślenia jest, by Bóg sam ten dystans przekroczył, stając się człowiekiem. Tymczasem chrześcijanie bynajmniej nie skracają różnicy między Stwórcą a stworzeniem, lecz wyznają, że rytuały – w tym: obrzezanie – spełniły już swoją pedagogiczną rolę prowadzenia ku Chrystusowi. Nowe Przymierze zastąpiło stare: Jezus Chrystus je odnowił i wypełnił. Po co więc uparcie trwać przy dawnych środkach, skoro ich cel został osiągnięty.

Historycznie, utwór ten wykonywano w ramach pielgrzymki do Jerozolimy, by uczestniczyć w jej kulcie świątynnym, przepisanym przez Prawo rytualne. Jak na Jerozolimę mogli spoglądać chrześcijanie z antiocheńskiej gminy św. Pawła? Najpierw widzieli w niej wspomnianą siedzibę świątyni, której już nie potrzebowali, wdzięczni Bogu, że dostęp do Niego przestał być jedynie symboliczny i związany z jednym miejscem na ziemi. Ponadto traktowali je,  jako miejsce wyczekiwanego sądu w ich sporze o relację łaski i wiary do uczynków.

Przez najbliższe trzy dni będziemy słuchali alegorii Jezusa o krzewie winnym – jednym z biblijnych obrazów Kościoła pojmowanego jako żywy, duchowy organizm, mistycznie zjednoczony z Jezusem. W pierwszej odsłonie Jezus dyskretnie wprowadza kluczowe wyrażenie „we Mnie” i stosuje je do trwania i owocowania: Kto trwa „we mnie”, ten owocuje „we Mnie” – reszta jest tego konsekwencją, czy to oczyszczanie, czy to proszenie, czy to przynoszenie chwały Ojcu. To biblijne „we mnie” teologia określa jako łaskę uświęcającą albo po prostu cnotę miłości. A zatem, trwać „w Chrystusie”, oznacza to samo, co trwać w stanie łaski uświęcającej, czyli miłości; właśnie dlatego grzech śmiertelny odcina od krzewu, a grzech lekki nie.