Jezus ukazawszy się Jedenastu powiedział do nich: idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16,15).

Słowo boże mówi nam dziś o Wniebowstąpieniu, ale w kontekście misji, jaką nam zostawia. Są bardziej skupione na Tyn, jakie zadanie zostawia nam Jezus i do kogo nas posyła. To początek posłannictwa Jego uczniów. Posyłając ich okazuje im wielką miłość i ogromne zaufanie. To zaufanie i nadzieję jaka w nas pokłada jest skupiona w tym słowie jedenastu. To bolesne słowo , śmiało można powiedzieć, że jest pełne dramatu całej wspólnoty Apostołów, bo mówi o Tyn, że ta wspólnota nie przeszła próby. Judasz zdradził i powiesił się, Apostołowie czują ciężar tego ubytku, a także i ciężar pytań jakie się zapewne zrodziły w ich sercach: co zrobili-każdy indywidualnie i jako uczniowie Jezusa-aby Judasz przynajmniej od samobójstwa odwieść. Słowo jedenastu oddaje cały dramat grzechu tych wybranych. Tego, że się nie sprawdzili jako wspólnota, widząca, że jeden z nich brnie w grzech. Ale w tym słowie jest wielkie zaufanie do nas, że właśnie takim ludziom: grzesznym, poranionym przez grzech Chrystus powierza losy swojej misji i owoce jakie wysłużył swym nauczaniem, męką i śmiercią. Okazuje nam pełne wybaczenie bo ufa, że Jego dzieło, mimo naszej grzeszności jednak poprowadzimy i będziemy nieść dalej. Jezus ufa po raz kolejny słabym i grzesznym ludziom. Jest się więc z czego cieszyć, że on nam ufa i w nas wierzy bardziej niż my sami wierzymy w siebie albo w tych których również Pan posyła i zaprasza do swej misji.