Przedziwna i pełna mocy Bożej jest historia wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej. Bóg posyła Mojżesza, aby w Jego imieniu negocjował uwolnienie Izraela z Egiptu. Serce faraona było nieugięte i nieprzejednane, aby obdarować Izraela wolnością.  O faraonie możemy powiedzieć, że   był człowiekiem o zatwardziałym sercu. Nie znał Boga Izraela i sprzeciwiał się Jego zbawczemu działaniu. Uważał, że on sam działa nie tylko w swoim imieniu, lecz także wszystkich bóstw egipskich. Bóg poprzez znaki i plagi sprawił, że faraon ugiął się pod Jego wyrokiem i zezwolił na wyjście Izraela z Egiptu. Jednak wkrótce Bóg sprawił – inaczej mówiąc – dozwolił, żeby serce faraona stało się uparte i zawzięte i usposobiło go do ścigania Izraela na pustyni.  Taka postawa serca powoduje, że faraon zaczyna znowu walczyć z Bogiem, domagając się swojej racji stanu. Podobną scenę mamy w Dziejach Apostolskich, kiedy apostołowie są uwięzieni i mają surowy zakaz przepowiadania o Jezusie zmartwychwstałym. Wtedy w Wysokiej Radzie zabiera głos faryzeusz Gamaliel: Zostawcie tych ludzi i puśćcie ich! Jeżeli bowiem od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się, a jeżeli rzeczywiście od Boga pochodzi, nie potraficie ich zniszczyć, i oby się nie okazało, że walczycie z Bogiem (Dz 5, 38-39).W ostateczności w obu tych przypadkach to Bóg zwycięża i okazuje Swoją potęgę.

Dzisiejszy psalm jest hymnem uwielbienia na cześć zwycięstwa Boga, który przeprowadził Izraela przez Morze Czerwone. Bóg przedstawiony jest jako wojownik i obrońca w zagrożeniu ze strony faraona i wszystkich bóstw egipskich. Bóg odnosi spektakularne zwycięstwo, które jest ukazaniem wszechmocy Boga. Jest On jedynym i prawdziwym Bogiem, który ocala i wyzwala. I nie ma innego zbawienia jak tylko w Bogu prawdziwym i żywym, który uwolnił naród Izraela z niewoli egipskiej.

Uczeni w Piśmie i faryzeusze zwracają się do Jezusa słowem „Nauczycielu”. Choć Jezus sam używa tego terminu względem siebie), to jednak Jego uczniowie nigdy nie zwracają się do Niego w ten sposób. Czynią to ludzie spoza grona najbliższych, spoza wspólnoty Jezusa, a zwłaszcza będący Jego przeciwnikami. Może to sugerować, że powyższa grupa ludzi nie tylko nie rozpoznaje w Nim Mesjasza, lecz także próbuje podważyć Jego autorytet jako zwykłego rabina, czy wędrownego nauczyciela.

Jezus wyraża prawdę, że żaden znak nie będzie im dany, że żadnego znaku nie będzie dla tego plemienia przewrotnego i wiarołomnego. Takie określenia spotykamy w Księdze Powtórzonego Prawa, odnoszą się one do wędrującego przez pustynię ludu, któremu zakazano wstępu do Ziemi Obiecanej, gdyż był „przewrotnym plemieniem” . Lud błądzący po pustyni widział wiele znaków, lecz w konsekwencji nie uwierzył. Podobny los może spotkać pokolenie Jezusa i każde inne pokolenie, które nie uwierzy w znak Jonasza, czyli w Chrystusa Zmartwychwstałego jako Pana i Mesjasza.