Bóg zsyła na pustyni mannę, aby lud doprowadzić do Ziemi Obiecanej. Manna była pokarmem tylko podczas wędrówki przez pustynię. Po dotarciu do granic Kanaanu cud manny ustaje. Po przejściu Jordanu Izrael otrzymuje już inny pokarm, zostaje bowiem wprowadzony przez Jozuego do „kraju opływającego mlekiem i miodem”.

Manna jest darem Boga dla ludu wędrującego pod przewodnictwem Mojżesza. Hebrajskie znaczenie terminu manna, „man-hu”, wyraża tajemnicę, którą możemy przetłumaczyć „co to jest?”. Mimo że lud Izraela pragnie poznać tę tajemnicę, to jednak nie szuka źródła tego błogosławieństwa. Nie stawia sobie najważniejszego pytania, skąd ono pochodzi i od kogo? Choć zauważa to niezwykłe zjawisko i przyjmuje oferowane pożywienie podczas wędrówki, to wkrótce wypowie słowa przeciw Bogu: „sprzykrzył nam się ten pokarm mizerny”. Mimo narzekań i buntu ludu Bóg doprowadza swe dzieło do końca. Obdarza lud „chlebem z nieba, jak deszczem”. Bóg błogosławi i nie zniechęca się niewiernością ludu. Jednocześnie przestrzega przed zmarnowaną szansą i utratą wejścia do Ziemi Kanaanu, miejsca odpoczynku w Bogu.

Psalm ukazuje wędrówkę Izraela przez pustynię.  Przesłanie psalmu ma charakter dydaktyczny. Przypomina o wielkiej trosce Boga, który zsyłał pożywienie w postaci manny. Z drugiej strony ukazana jest niewierność i bunt Izraela wobec dobroci Boga. Lekcja niewdzięczności Izraela jest przestrogą dla przyszłych pokoleń, by nie popadły w zatwardziałość serca. Psalmista zachęca do wdzięczności i uwielbienia Boga za Jego czułą troskę i opiekę.

Przypowieści to ulubiona metoda nauczania Jezusa. Jezus wybiera tę prostą formę nauczania, by przekazywać prawdy Boże, inspirować do myślenia i działania, a nade wszystko otworzyć słuchaczy na łaskę i miłosierdzie Boga Ojca.

Przypowieść o siewcy – inaczej mówiąc: o ziarnie – nawiązuje do starożytnych biblijnych obrazów. W Starym Testamencie Bóg przedstawiany jest jako siewca. Ziarno wyraża słowo Boga, które wypełnia Jego zamiary i zawsze jest skuteczne, jak mówi prorok Izajasz, który opisywał skuteczność Bożego słowa do deszczu i śniegu, jaki zawsze pomaga wzrastać ziarnu i owocować..

W Nowym Testamencie siewcą jest sam Jezus, ziarnem Jego Ewangelia o królestwie Boga. Różne rodzaje gleby, na które pada ziarno, przedstawiają różne reakcje ludzi na słowa Ewangelii, w dużej mierze zależą one od osobowości poszczególnych słuchaczy. Bo jak mówi dziś Ewangelia, ta sama gleba , takie samo ziarno, a jednak plony inne. Owocowanie bowiem zawsze zależy od tego, jak podchodzimy sercem do usłyszanego do słowa A jaką ja jestem glebą dzisiaj?