Bóg zawarł przymierze ze Swym ludem na górze Synaj. Fundamentem tego przymierza jest miłość i wierność Bogu. Choć Boża miłość jest nieskończona i nie da się zamknąć w jakichkolwiek ramach, to jednak z perspektywy ludzkiej potrzebuje ukierunkowania i wyznaczenia drogi postępowania. Tą drogą jest Dekalog. Przykazania Boże nie są żadnym ograniczeniem, lecz drogą prowadząca do szczęścia i wypełnienia życia w Bogu. Pan Jezus mówi w Ewangelii św. Jana: „kto mnie miłuje, będzie zachowywał moje przykazania, wtedy Ojciec mój go umiłuje i przyjdziemy do niego, i uczynimy Sobie w nim mieszkanie”. Zatem przykazania Boże nie stanowią ograniczenia wolności, lecz są wyrazem troski Boga, Oblubieńca o Naród Wybrany – oblubienicę. Nie zabierają nam niczego, lecz kształtują nasze życie i rozwój w odwiecznej miłości Bożej, stając się gwarantem naszego szczęścia i zbawienia wiecznego w Bogu.

Psalm ukazuje Boga jako doskonałego prawodawcę. Psalmista uwielbia Boga, uważa, że Jego wyroki są słuszne, a przede wszystkim są źródłem życia wiecznego. W oparciu o Boże prawo można podejmować wszystkie życiowe decyzje. Znajomość i przestrzeganie Bożego prawa są źródłem szczęścia i błogosławieństwa.

Jezus sam wyjaśnia tajemnicę królestwa Bożego. Ukazuje trudności, które powodują, że słowo Boże nie przynosi oczekiwanego efektu. Pierwszą z nich jest Zło, czyli Diabeł, który kusi i skutecznie odwraca od słuchania i wypełniania słowa Boga. Inną przeszkodą jest niestałość, lenistwo, opieszałość i wszelkie zaniedbania, niejako niedbalstwo i brak odpowiedniego zaangażowania w misję realizacji słowa Bożego. Kolejną trudnością są troski doczesne, wszelki materializm, zachwyt nad światem materialnym, przy barku zaangażowania w życie duchowe oraz w poszukiwanie królestwa Bożego i Jego sprawiedliwości.

Jezus nie zraża się brakiem niezrozumienia ze strony słuchaczy. Tym bardziej próbuje dotrzeć do ludzkich serc, troszcząc się o nie i głosząc im miłość Boga. Jezus nie narzuca Siebie ludziom, wszystko czyni w prostocie serca i wielkiej pokorze, bo kocha ludzkość, dla której stał się Człowiekiem i oddał Swoje życie na drzewie Krzyża w doskonałej ofierze miłości.