Dzisiejsza lekcja jest konsekwencją poprzednich fragmentów Listu do Kolosan. Św. Paweł tłumaczy, aby – jeśli się powiedziało raz tak – iść konsekwentnie za Chrystusem. Jezus wyprowadził nas z martwych i prowadzi nas do góry. Mamy stale być wpatrzeni w górę.

Patrzeć wysoko to znaczy spoglądać na świat z Bożej perspektywy. Możemy żyć dobrze, nienagannie, wykonując swoje obowiązki poprawnie, ale to za mało. Zobaczmy, że bogaty młodzieniec z ewangelicznej historii (por. Mt 19, 16-22) również spełniał wszystkie nakazy prawne, ale brakowało mu jednego – patrzenia na świat z Bożej perspektywy, nie opowiedział się radykalnie za Jezusem i odszedł zasmucony.

Gdy się patrzy w górę, nie widzi się tego, co jest pod nami. Może to być metafora grzesznego życia, które mamy porzucić. Św. Paweł nalega, aby pozbyć się przywiązania do grzechu, ponieważ jest on ciężarem, który nie pozwala nam spojrzeć do góry. Grzech jest jak idol, skupia na sobie wzrok, ale nie oferuje nic więcej niż podziwianie. Nie prowadzi nigdzie dalej. Oferuje prostą przyjemność, która przychodzi natychmiast i pozostawia wyrzut.

Walka z grzesznością to podnoszenie wzroku ku Bogu. Im mocniej próbujemy, tym większą mamy szansę, aby oprócz spojrzenia, wzlecieć do nieba.

Co to znaczy głosić Królestwo Pana? Pomóc nam w tym może Ewangelia według św. Mateusza, którą czytaliśmy miesiąc temu w liturgii. Jest w Niej rozdział 13., w którym znajdujemy przypowieści dotyczące Królestwa Niebieskiego. Jednym z elementów wspólnych tychże przypowieści było nawoływanie do radykalnej zmiany. Dlaczego? Ponieważ bohaterowie przypowieści o skarbie lub perle rezygnowali ze wszystkiego, co mieli, aby zdobyć tytułowy przedmiot. Dokonywali przewrotu w swoim życiu, radykalnie opowiadali się za nowym życiem, tym, co da im jeszcze większą radość. Wejście na serio na drogę Chrystusową wymaga radykalizmu, wymaga jasnego opowiedzenia się za Bogiem.

Co to znaczy głosić Królestwo Pana? Głosić rzeczy, o których się ludziom nie śniło. Dawać nadzieję innym, że zmiana, której my dokonaliśmy, faktycznie daje nam o wiele więcej w życiu. Królestwo Pana jest nie z tego świata, dlatego tak trudno je zrozumieć i przyją

Czterem błogosławieństwom odpowiadają cztery „biada”. Spójrzmy na kontekst dzisiejszej Ewangelii. Jezus dopiero co wybrał swoich Apostołów i posiada grupę uczniów, który mu towarzyszą. Oprócz tego wokół Jezusa zebrał się tłum ludzi, których On uzdrowił i wypędzał złe duchy. Nagle Chrystus decyduje się na skierowanie Kazania, które nie uszczęśliwi wszystkich.

Izrael był pod panowaniem Cesarstwa Rzymskiego. Bezwzględnego, który nie liczył się z nikim i rządził ówczesnym światem. Nie był to łatwy czas dla żydów, dlatego usłyszane przez nich słowo  Jezusa mogło być zarówno pokrzepieniem jaki i trudnością. Jezus obiecuje wiele: mówi o radości, nasyceniu, królestwie Bożym. Ale wiąże się to z cierpieniem, smutkiem i odrzuceniem. On sam mówi także, że królestwo Boże nie jest z tego świata (por. J 18, 36). To, o czym mówi Jezus, nie przychodzi nagle. Trudności są wpisane w życie człowieka, tym bardziej w życie chrześcijanina. Jezus nam to uzmysłowił przez swoją śmierć krzyżową. Aby utożsamić się z Chrystusem chwalebnym, musimy też stać się jak Chrystus cierpiący.