„Aby serca wasze utwierdzone zostały w nienagannej świętości” – prosił i napominał Paweł, a w Starym Testamencie w Księdze Kapłańskiej czytamy: „Bądźcie święci, bo Ja jestem święty”. Świętość ludzi jest pierwszym zamierzeniem woli Boga.

Tomasz z Akwinu w Summie Teologicznej (traktacie O Bogu) napisał: „Ponieważ jednak nie możemy poznać, czym jest Bóg, a tylko, czym nie jest, to nie możemy rozważać, w jaki sposób jest, ale w jaki sposób nie jest”.

Tę teologiczną zawiłość Izraelici rozwiązali w ten sposób, że wypracowali cały system czynności kultyczno-ofiarniczych, które miały prowadzić do uświęcenia, czyli oddzielenia ze świata osób lub przedmiotów i przeznaczenia na szczególną służbę Bogu. Czystość rytualna stała się wyznacznikiem świętości.

Jezus Chrystus zmienił pojęcie świętości. On sam stał się doskonałą ofiarą, dzięki której każdy człowiek stał się zdolny do bycia świętym. Nieczystość rytualna i niedoskonałości fizyczne przestały mieć znaczenie. Pierwszy List do Tesaloniczan jest przeniknięty troską Pawła o podtrzymywanie i ugruntowywanie właściwej wiary. Czego Paweł uczyłby dzisiaj? Czy coś z jego nauk przestało być aktualne?

Psalm wybrany do podkreślenia treści teologicznych fragmentów Ksiąg Nowego Testamentu jest lamentacją Izraela, pieśnią wyrażającą rozpacz narodu, i wołaniem do Boga o pomoc. Jest refleksją wypływającą z głębi duszy i namysłu nad niewyobrażalną różnicą między Bogiem a człowiekiem i niewyobrażalną wiarą, że Bogu to nie przeszkadza.

Ewangelia: Mt 24, 42-51

Terminem parousia, który oznacza „obecność” albo „przyjście”, w świecie hellenistyczno-rzymskim określano urzędowe wizyty cesarzy lub wysokich urzędników. Wizyta władcy była zapowiadana i przygotowywano się do niej starannie. Mobilizowano wszystkie siły, by zrobić wrażenie na panującym i wykorzystać tę sytuację do załatwienia własnych interesów.  Potem wszystko wracało do zwykłego, codziennego rytmu.

Dla chrześcijanina paruzja jest wydarzeniem pewnym, choć nieokreślonym co do czasu. Świat trwa i być może, będzie istniał jeszcze wiele tysięcy lat, ale każdy ma swój osobisty, podobnie nieokreślony deadline spotkania z Panem.

Niepewność czasu końca jest wezwaniem do czuwania, tzn. przeżywania życia w świetle obu tych wydarzeń. Nie wystarczy nie żyć źle, a jak powiada starożytny autor: „Gdy bowiem rzucasz zło, ale nie wprowadzasz dobra, to tak jakbyś zostawił bramy do duszy otwarte. Nieprzyjaciel wejdzie przez nie z łatwością, gdy zastanie je wolne. Trzeba więc, aby wejście do duszy nie tylko było wolne dla zła, ale wypełnione dobrem”.