Zakończenie Izajaszowej Księgi Pocieszenia zawiera przepowiednie wyjścia z niewoli dzięki łasce Boga, który hojny jest w przebaczaniu. Prorok kreśli obraz Boga, który jest bliski człowiekowi, który pozwala się znaleźć, który jest pełen litości, bo jest Bogiem naszym. Bliskości Boga doświadczał człowiek zawsze: Bóg powołał go do istnienia, bo pragnie być przy nim. Zauważmy, że nawet wtedy, gdy oddalamy się od Boga, wkraczając na drogi nieprawe, źle wykorzystując naszą wolność, ściga nas Jego zatroskany głos: Adamie, gdzie jesteś? -jak wołał na początku stworzenia, w raju.. Każda nasza niewola, w jaką się wplątujemy, jest okazją, by doświadczyć bliskości Boga. Tego, który dla naszego zbawienia stał się Emmanuelem, Bogiem z nami. Święty Paweł napisze, że będąc bogatym dla nas stał się ubogim , że uniżył samego siebie przyjąwszy postać sługi  – ten sam Bóg, którego myśli nie są naszymi, Jego wyroki są niezbadane, a drogi nie do wyśledzenia- o czym wspominał św. Paweł Rzymianom. On jest pierwszy, a jednocześnie jest z ostatnimi – o czym również pisał Izajasz.. Dlaczego nie zależy nam na Jego bliskości, dlaczego odrzucamy Go i żyjemy tak, jakby był nieobecny? Bo to nie jest teoria: bliskość ma charakter osobowy i wymaga miłości, tego, by jak Jezus być dla innych. A my boimy się bliskości… bycia bezbronnymi i rozdawania siebie jak chleb (św. Brat Albert). 

Odpowiedzmy na Izajaszowe wezwanie królewskim hymnem sławiącym wielkość i bliskość naszego Boga. Niech zachęci nas do otwartości na miłość Tego, który jest łagodny, miłosierny, łaskawy, dobry i sprawiedliwy; do wzywania Go szczególnie wtedy, gdy czujemy się osamotnieni czy odtrąceni przez tych, którym najbardziej zaufaliśmy.

Serdeczna więź, jaka łączy Pawła z Chrystusem, zdaje się być perspektywą, w jakiej Apostoł starał się żyć, patrzeć na swoje życie i kształtować je. Już nie ja żyję, ale żyje we mnie Chrystus  napisze do Galatów, ale pragnie, aby wszyscy ochrzczeni w Chrystusie, doświadczyli podobnej więzi. Widzi tę możliwość, gdy pisze do Rzymian: skoro zaś Chrystus w was mieszka . Spójrzmy i my przez tę perspektywę i starajmy się żyć według Ewangelii.

Różnica, o jakiej mówił Izajasz w pierwszym czytaniu, pomiędzy myśleniem Boga a naszym jest zilustrowana także przez Jezusa w przypowieści o robotnikach wysyłanych do winnicy o różnej porze dnia. Dobroć Boga, nagradzającego wszystkich darem zbawienia, nie narusza zasad sprawiedliwości. Wylewa się na nas obfitością łask, a więc darów, na które nie jesteśmy w stanie zapracować, a które są owocem życia, męki i zmartwychwstania Jego Syna. Świadomość takiego daru powinna otwierać, a nie zamykać nasze serca dla innych. Powinna kształtować nasze myśli i patrzenie na drugiego człowieka bez pogardy i uprzedzeń, zawierzając nowej logice serca, jaką objawia nam Jezus.