Księga Izajasza jest zbiorem tekstów, które powstały między VIII a VI wiekiem przed Chrystusem. Prorok Izajasz działał do 701 r. przed Ch. i przyjmuje się, że jest autorem rozdziałów od 1 do 39. Dzisiejsza perykopa należy do obszernego fragmentu księgi, rozdziały 40 do 45, które powstały 150 lat po działalności Izajasza. Autor lub redaktor nazywany Deuteroizajaszem, kontynuuje myśli proroka w nowej sytuacji narodu wybranego. W tym czasie Izraelici przebywali na wygnaniu w Babilonie, a Jerozolima wraz ze świątynią, leżała w gruzach. Spełniły się zapowiedzi Izajasza, dla którego obce narody: Asyria, Egipt, Babilon i inne mniejsze państewka, były narzędziem karzącym Izrael za odstępstwa przeciwko prawu Bożemu. Deuteroizajasz działał pod koniec niewoli babilońskiej, kiedy nadciągał Cyrus, władca perski, prężnie zdobywający kolejne terytoria. Tym razem pogański władca jawił się jako ktoś, w kim autor widział objawienie Bożej wierności.

Odwołując się do obrazu przedstawiającego dramatyczne momenty z dziejów Izraela, możemy zobaczyć własne, kryzysowe sytuacje. Na tyle trudne, że czujemy się jak w potrzasku, tracąc wiarę w jakąkolwiek pomoc. Nadzieja pokładana w Bogu i otworzenie oczu na to, co nieoczywiste jest szansą na zmianę i nowy początek.

Psalm napisany w V wieku przed Chrystusem, kontynuuje myśl o uniwersalnym królestwie Boga. Jest hymnem na cześć Jahwe, Stwórcą jedynego Boga. W skład ludu wybranego mają wejść także poganie. Izraelici są tymi, którzy zapoczątkowali monoteizm, a trudne położenie mieli wykorzystać do głoszenia chwały Bożej.

Paweł wraz z towarzyszami prowadził działalność misyjną w Tesalonice, w dużym portowym mieście na skrzyżowaniu szlaków handlowych. Możemy z łatwością wyobrazić sobie jak barwną mieszankę kulturową tworzyła tamtejsza wspólnota chrześcijańska. Paweł już w pierwszych słowach listu wyraża wielką radość z powodu zgody, jaka panuje między nimi, pomimo zapewne licznych trudności wynikających z różnorodności. Jedność między ludźmi jest możliwa wtedy, kiedy Chrystus stoi w centrum, a osobiste względy podporządkujemy budowaniu wspólnoty.

Panowanie Rzymian, za życia Jezusa nie było dla Żydów ciężką niewolą. Cieszyli się względną swobodą, a kwestią budzącą ogromne napięcie wewnątrz wspólnoty, były podatki składane Cezarowi. Kwestia danin należała do szerszego problemu, który w dużym skrócie można ująć w następujący sposób: prawo rzymskie, czy prawo Tory, panowanie Rzymu, czy panowanie Boga? Ten konflikt był na tyle poważny, że w latach 66-73 po Chr. doprowadził do krwawego buntu przeciwko Rzymianom, który przerodził się w chaotyczną i bezwzględną wojnę domową. Jezus uczy nas dzisiaj, że wszelkie starania należy poświęcić budowaniu i jednoczeniu, nawet wtedy, kiedy musimy zapłacić jakąś daninę. Jeśli realizacja w gruncie rzeczy dobrych pomysłów prowadzi do rozłamów i walk między ludźmi, dla Jezusa jest złem.