Po latach działalności apostolskiej na wschodzie Imperium Rzymskiego, w drugiej połowie lat sześćdziesiątych po Chrystusie, Paweł planował wyprawę na zachód, do Hiszpanii, po drodze, odwiedzając Kościół w Rzymie. Paweł nie był założycielem wspólnot kościoła rzymskiego, ale miał tam przyjaciół i znał aktualne problemy, które w nim występują. Kościół rzymski, w wyniku historycznych perturbacji, składał się w przeważającej większości z chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Do nich przede wszystkim, Paweł pisze list, zanim fizycznie pojawi się w stolicy imperium. W Liście do Rzymian znajdziemy kwintesencję nauczania Pawła, w tych tematach, które porusza w swoim piśmie. Rozważany fragment jest polemiką Pawła z jedną z podstawowych zasad judaizmu, według której usprawiedliwienie dokonuje się przez wypełnianie obowiązków nakładanych przez Prawo. Warto w tym miejscu przypomnieć, że usprawiedliwienie jest aktem, który umożliwia powrót do relacji z Bogiem, zerwanej wskutek grzechu. Jest jak gdyby otworzeniem bramy i powrotem do raju. Paweł wykazuje, że człowiek zyskuje usprawiedliwienie przez wiarę w Chrystusa, na wzór Abrahama, który uwierzył obietnicy Bożej.

Pieśń Zachariasza, z Ewangelii wg Łukasza, w dzisiejszych czytaniach pełni rolę psalmu responsoryjnego. Pieśń ta jest stałym elementem jutrzni, modlitwy porannej w Liturgii Godzin. Św. Bazylii pisze: „Jutrznię poświęcamy Bogu jako pierwsze poruszenie naszej duszy i myśli, i nie podejmujemy żadnego innego działania, zanim wpierw nie napełni nas radością wspomnienie Boga, bo jest napisane: wspomniałem Boga i rozradowałem się. Także i nasze ciało nie rozpoczyna pracy, zanim nie spełnimy tego, co napisano: Do Ciebie będę się modlił Panie, rankiem mój głos usłysz: rano stanę przed Tobą i ujrzę Ciebie”. Łukasz pragnął wyrazić dziękczynienie Bogu za wszystko, co uczynił, początkowo dla ludu wybranego, a przez dzieło Chrystusa dla każdego człowieka. W harmonii z budzącym się dniem ta pieśń ma nas umacniać w codziennych zmaganiach i utwierdzać w wierzę, że Jezus Chrystus rozświetla drogi naszej codzienności i towarzyszy w przeżywanych trudnościach i radościach.

Bogactwo lub bieda, to pakiet, który posiadamy w wyniku splotu okoliczności życiowych: pochodzenia, umiejętności zarządzania majątkiem, na skutek choroby czy lekkomyślności, lub świadomie podjętych decyzji o stylu życia. Jezus nie jest rozjemcą i nie mówi do bogatego, żeby podzielił się tym, co ma. Oczekuje, że sami z miłości do drugiego człowieka będziemy dzielić się tym, co posiadamy: majątkiem, wiedzą, umiejętnościami, gościnnością czy wspólnie spędzonym czasem. Bóg pragnie wolności dla każdego człowieka, a nie równości w posiadanych zasobach.