Człowiek został stworzony dla chwały Boga. Prorok Izajasz nieustannie przypomina ten cel naszego życia. Rozbrzmiewa radosna pieśń uwielbienia Boga, który przychodzi, aby nas swą chwałą obdarzyć. Wszyscy są zaproszeni, by uczestniczyć w chwale Boga. Cała historia i wszyscy władcy mają uznać, że tylko w Bogu jest zbawienie i pełnia chwały. Historia ludzka ma swoje blaski i cienie. W Bogu nabiera pełni szczęścia i chwały. Nie można dać się zwieść pozornym i przemijającym światłem ziemskim. Tylko w Bogu nasze życie nabiera sensu i pełnego blasku. Jest to światło nieprzemijające i chwała wieczna. Taką niezwykłą rzeczywistość zapowiada Izajasz. Proroctwo Izajasza posiada dopełnienie w Jezusie, który jest Światłością świata.

Psalm 72 ma charakter królewski i mesjański. Refren psalmu oddaje jego uniwersalną tonację, „uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi”. Zapowiedziany Król, Mesjasz, wypełni wszystkie zapowiedzi i obietnice. Sprawiedliwość i pokój będą owocami Jego władzy, a raczej służby w imieniu Boga. Zapowiedziany Król wypełni wszystkie pokładane w Nim nadzieje. Sprawiedliwość swego posłannictwa połączy z litością i dobrocią. On będzie prawdziwym szczęściem i pokojem dla całego ludu Jego królestwa.

Święty Paweł otrzymał szczególną łaskę objawienia tajemnicy Chrystusa. Treścią tej tajemnicy jest orędzie Boga skierowane zarówno do Żydów, jak i pogan. Poganie stali się w Chrystusie „współdziedzicami i współczłonkami Ciała” oraz „współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię”. Była to nowina zaskakująca dla wszystkich. Święty Paweł staje się wybranym narzędziem w ręku Boga dla niesienia tego orędzia. Nie zraża się trudnościami i oporem w przyjmowaniu Bożego przesłania. Dzisiaj również wielu z nas żyje tak, jakby Boga nie znało, albo o Bogu zapomniało. Świat staje się „pogański”. Trzeba nam charyzmatu Świętego Pawła, by naszym braciom i siostrom przypomnieć, do czego wzywa nas Bóg, a nade wszystko przywrócić niezatarte poczucie godności Bożego dziecięctwa.

Objawienie Pańskie jest zatrzymaniem się nad tajemnicą wcielenia. Potrzeba szczególnego daru łaski, aby przyjąć i zaufać Bogu, który narodził się z Maryi Dziewicy i stał się Człowiekiem. Uniżenie Boga, który przybiera postać bezbronnego Dziecięcia, jest wyrazem wielkiej miłości do człowieka. Bóg, który się uniża, prosi nas jednocześnie o pokorę
w przyjęciu znaku Bożej miłości – Nowonarodzonego Jezusa. Trzeba tylko ten znak właściwie odczytać, by móc adorować Boga, który do nas przychodzi. Pan i Władca wszechświata staje się bezbronnym dzieckiem. Gwiazda prowadzi nas do groty betlejemskiej, ale przewodnikami w przyjęciu Jezusa są Najświętsza Maryja Panna i Jej Oblubieniec, Święty Józef. Wędrówka „mędrców ze Wschodu” jest drogą naszego poszukiwania i drogi wiary. Mędrcy przybywają do Jerozolimy, która jest obrazem Kościoła, jaśniejącej pięknem oblubienicy Boga. Tam, w Jerozolimie, próbują weryfikować swoje natchnienia i intuicje. My również w Kościele, który jest naszą Matką, nieustannie korygujemy nasze myśli i pragnienia. Dalej mędrcy udają się za przewodem gwiazdy do Betlejem (z hebr. Domu Chleba). Tam spotykają Świętą Rodzinę. Święta Rodzina jest wspólnotą, która jako pierwsza przyjmuje i poznaje niezgłębioną tajemnicę wcielenia. Również i my, wpatrując się we wzór Świętej Rodziny, uzyskujemy przystęp do tajemnicy mądrości i miłości Słowa Wcielonego. Odpowiedzią Monarchów na spotkanie z tajemnicą jest pokłon i złożenia darów: złota – dla Pana i Króla świata, mirry – cierpienia i męki, kadzidła – chwały i uwielbienia. Zatem już w tajemnicy wcielenia jesteśmy zanurzeni w misterium paschalne – męki i chwały, i uwielbienia.