Prorok Izajasz podkreśla, że Bóg jest wierny i dotrzymuje obietnic danych Dawidowi. Choć Izraelici stracili swoje państwo i zostali deportowani do Babilonii, to Pan ich nie odrzucił, ale powołał ich na swoich świadków wśród ludów całej ziemi. Każdy Izraelita ma teraz misję ukazywania światu światła Bożej nauki. Bóg zapewnia, że będzie to dla nich źródłem prawdziwej radości. Prawdę tę Izajasz ubiera w obraz uczty, w której mogą otrzymać za darmo obfity pokarm życia. Pan oczekuje tylko jednego: nawrócenia! Ustami proroka mówi: Nakłońcie uszu i przyjdźcie do Mnie, słuchajcie, a ocalicie swoje życie!

W końcowym fragmencie Bóg daje nie tylko Izraelitom, ale wszystkim czytającym i słuchającym słowo Boże obietnicę skuteczności Jego działania: Tak samo jest z moim słowem. Wychodzi ono z ust moich, nie po to, by wrócić do Mnie bezowocnie, lecz aby wypełnić moją wolę i spełnić to, z czym je posłałem. Tym samym Pan daje nam gwarancję mocy swojego słowa. Możemy mieć pewność, że otwarcie się na prawdy zawarte w Biblii jest dla nas wyzwalające i gwarantujące życie w Bożej obecności. Dialog ze słowem Pana wprowadza nas na drogę wierności i kroczenie zgodnie z Jego wolą. Warto zatem naszą codzienną praktykę czytania i medytowania Słowa Bożego rozpoczynać od tego fragmentu jako przypomnienia Bożej obietnicy. Niechaj słowo Pańskie spełni to, z czym je Bóg posłał!

Jemu ufam i nie będę się lękał. W psalmach i modlitwach stałym elementem jest temat lęku. Pełne ufności skierowanie się do Boga ma zapewnić modlącemu wybawienie od wrogów, trudnych sytuacji życiowych oraz różnych lęków. Wyznanie Jemu ufam daje poczucie uwolnienia z paraliżu duchowego w życiu codziennym. Daje radość i mobilizuje do wielbienia Boga. Szczere wyznanie, że Pan jest moją mocą i chlubą daje uspokojenie wewnętrzne, które pobudza do wielbienia Boga i wyznawania, że Jego imię jest wzniosłe!

Pierwszy list św. Jana jest rodzajem homilii, która zachęca wiernych do żywej wiary w Jezusa Chrystusa, do trwania w łączności z Bogiem i z bliźnimi, a prawdziwą relację z Bogiem poznaje się po uczynkach miłości wobec ludzi. Jan Ewangelista wyjaśnia, że narodzić się z Boga oznacza uwierzyć, że Jezus jest Synem Bożym i Zbawicielem świata. Konsekwencją tej wiary jest pewność, że Bóg nieustannie czuwa nad każdym człowiekiem, a innych ludzi traktuje się jak braci. Autor Listu wskazuje też praktyczną drogę do tego, jak kochać Boga i bliźnich: Miłość Boga polega na przestrzeganiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie.

Z chrztem Janowym związane było wyznawanie grzechów. Jezus był bezgrzeszny, więc to nie był bezpośredni powód przyjęcia chrztu. Można ten fakt połączyć z misją Jana. Oto Bóg Ojciec, mówiąc Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie, oznajmia też Janowi Chrzcicielowi, że jego misja właśnie się kończy. Ten, któremu Jan nie był godzien rozwiązać rzemyka u sandałów, właśnie się objawił i rozpoczynał oficjalną działalność. Intrygujące jest stwierdzenie Marka, że On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym. Oznacza to, że oczekiwany od wieków Mesjasz udzieli ludziom w darze Ducha Świętego, który ich uświęci i połączy z Bogiem tak ściśle, że będą mogli stać się ludem Bożym. Poprzez sakrament chrztu zostaliśmy włączeni do wspólnoty Kościoła, a Duch Święty obdarzył nas swoimi darami. Od tego momentu Bóg również do nas mówi: ty jesteś moim umiłowanym synem, umiłowaną córką. Jego miłość to grunt, na którym rośniemy. On ukochał każdego z nas jeszcze przed założeniem świata.