Finałem dramatycznych losów Noego, jest dar przymierza, jakie Bóg zawiera z nim, z trzema jego synami, a nawet z całym stworzeniem. W ten sposób redaktor Księgi odpowiada na najważniejsze pytanie , jakie dręczyło człowieka- czy jest możliwe jeszcze odnowienie więzi z Bogiem. Jako lekarstwo na ciągły bunt człowieka wobec Boga, autor Księgi Rodzaju podaje wierność Pana, który w przymierzu zagwarantował trwałość wspólnej więzi. Potop, jako nieubłagana kara za grzech nigdy już się nie powtórzy. To przymierze ma swój widzialny znak, którym jest tęcza. Swoim kształtem przypomina odwrócony swą wypukłą stroną od ziemi łuk. O ile w niektórych tekstach, łuk jest symbolem bożego gniewu, to odwrócony łuk tęczy symbolizuje Bożą łaskawość. Ten znak ma przypominać nie ludziom, ale Bogu, chociaż On nie potrzebuje przypominania, że Noe i jego potomkowie mogą liczyć na cierpliwość i miłosierdzie w postępowaniu wobec ludzkich słabości. Motyw Bożej pamięci jest bardzo ważny dla Izraela. Nie oznacza, że Bóg mógłby o czymś zapomnieć, ale oznacza, że Bóg, jak w przypadku Noego zaczyna działać na rzecz tych, o których pamięta. Mimo swych niewierności, człowiek może stale liczyć na wspomagającą łaskę.

 Dzisiejszy psalm przypomina , że mam być odpowiedzialnym za innych – chociaż to bardzo trudne zadanie. Nosimy bowiem na barkach nasze grzechy, nasze skaleczenia i zranienia. Z tej perspektywy może wydawać się praktycznie niemożliwe, by wypełniać to, do czego Bóg nas zaprasza. Jednak odpowiedzialność nie musi być wyłącznie przeżywana przez nas. Powinniśmy dzielić ją z Bogiem,  Stwórca bowiem jest z nami. „Bóg jest dobry i prawy: dlatego wskazuje drogę grzesznikom…”  – te słowa dotyczą każdego z nas. Pan rządzi pokornymi w sprawiedliwości, ubogich uczy swej drogi” – te słowa wskazują, że z naszej strony wystarczy inicjatywa. To nie ten, kto pręży muskuły, zbawi świat, tylko ten, kto współpracuje z łaską, dlatego jest dla nas miejsce w planie Boga – dla nas, niedoskonałych.

Święty Piotr komentuje dzisiejszy fragment z Księgi Rodzaju. Nastąpiła cudowna wymiana – jak wody potopu oczyściły świat z grzechu, zabierając z sobą pokolenie przewrotne, tak Wcielenie Jezusa Chrystusa, Jego męka i Zmartwychwstanie, oczyszcza człowieka z grzechu. Piotr, w wodach chrztu widzi sposób na powrót do Bożej łaski. Przed zmartwychwstanie nie istniał chrzest, któryby chronił zmarłych, uwięzionych w Szeolu. Po to jednak, aby móc dotrzeć do umarłych, Jezus przyjmuje śmierć, przez którą mógł wypełnić obietnicę daną Noemu, poddając sobie cały świat , z najważniejszym wrogie, jaką jest śmierć. Uczestniczymy w ten sposób w zwycięstwie Chrystusa albowiem chrzest czerpie swą moc właśnie ze zmartwychwstania. Ono właśnie gwarantuje ochrzczonemu powodzenie zwycięstwa nad grzechem, które jak tęcza mieni się różnymi formami zbawienia.

Ewangelia kieruje nas na pustynię, gdzie Jezus doświadcza spotkania z szatanem i poddawany jest kuszeniu. Wzmianka o czasie pobytu na pustyni przypomina 40 dni potopu i 40 dni wędróki Izraela przez pustynię. Jezus przemierza pustynię na nowo i doprowadza do wypełnienia się Bożego Prawa i Bożych obietnic, poprzez posłuszeństwo Jezusa. Objawiony przez Ojca w czasie chrztu, zwycięża złego ducha i złe moce, które symbolizują zwierzęta, tym razem już będące w przyjaźni z nim. Jezus jest więc jak Noe, żyje w harmonii z całym stworzeniem, ocala stworzenie. Jesteśmy więc pewni, że Jezus poznał trudy życia w wierności Ojcu Św. Marek ukazuje nam Jezusa, jako nowego Adama. Skończył się czas oczekiwania, w Jezusie nastąpił czas łaski, w którym Bóg przynosi pełnię zbawienia. Warunkiem jest nawrócenie, które jest posłuszeństwem już nie Prawu Mojżesza, ale Ewangelii Jezusa. Mamy więc pewność, że droga Jezusa jest tą, która chroni nas przed siłą pokusy, daje zapewnienie, że Bóg jest obecny w naszym życiu, niezależnie od doświadczanych pokus. Jezus jest uczciwy, nie idealizuje, ale mówi, że Boga, zwycięstwo spotyka się w zmaganiu.