Początki chrześcijaństwa w Koryncie nie były łatwe. Święty Paweł przybył tam po swojej kaznodziejskiej porażce na ateńskim areopagu, gdzie usłyszał słynne słowa: „Posłuchamy cię innym razem”. Prawdopodobnie dlatego o swoim pierwszym spotkaniu z koryntianami mówi: „Stanąłem przed wami w słabości i w bojaźni, i z wielkim drżeniem” . Poza tym nie został dobrze przyjęty w synagodze, dlatego udał się ewangelizować nieznane mu środowisko pogan. Ale przecież i w tych trudnych warunkach Apostoł Narodów znalazł ludzi, którzy pomogli mu znaleźć miejsce zakwaterowania, dali mu możliwość utrzymania się, a przede wszystkim otworzyli swoje uszy na Dobrą Nowinę o zbawieniu. W tych trudnościach i konfliktach dojrzewało nauczanie św. Pawła, dlatego też spośród wszystkich listów pisanych do wspólnot, które założył, właśnie te skierowane do koryntian są najbogatsze w jego nauczanie. W naszych czasach przeżywamy chwile niepewności związane przede wszystkim z zanikaniem katolicyzmu masowego. Z niepokojem spoglądamy w przyszłość. Ale czyż historia i nauczanie św. Pawła nie są dla nas wezwaniem, aby nie tracić nadziei, lecz koncentrować się na misji przepowiadania? Przecież w każdym pokoleniu znajdują się ludzie otwierający swoje serca na Ewangelię!

Dzisiejszy psalm responsoryjny to jeden z psalmów królewskich, wyśpiewujących panowanie Boga nad całą ziemią i spowodowaną tym panowaniem radość. Królowanie Jahwe wywołuje na ziemi entuzjazm. O to właśnie za każdym razem prosimy, gdy w modlitwie „Ojcze nasz” wypowiadamy słowa: „Przyjdź królestwo Twoje!”. To pełne królowanie Boga dokona się w powtórnym przyjściu Mesjasza, kiedy to Bóg będzie „wszystkim we wszystkich” .Jednak na królowanie Boga niekoniecznie musimy czekać aż do paruzji. Dokonuje się ono i teraz, gdy w naszych sercach dokonuje się ewangeliczna przemiana. Przekonuje nas co do tego Pan Jezus, mówiąc: „Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia” .

Słowa Jezusa: „Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”, wprawiają uczniów w zdziwienie. Nie wiedzą oni, że wkrótce rozpoczną się wydarzenia paschalne, w których oni nie staną na wysokości zadania, a to będzie przyczyną ich smutku. Zmartwychwstanie Chrystusa będzie równocześnie Jego powrotem do uczniów. Po zmartwychwstaniu Chrystus wielokrotnie objawi się swoim uczniom i zostaną im przekazane ostatnie ważne pouczenia, a przede wszystkim otrzymają dar Ducha Świętego. I to właśnie obecność Ducha Świętego będzie przedłużeniem obecności Chrystusa. Duch Święty jest bez wątpienia ciągle jeszcze zbyt mało znany, ceniony i wzywany w Kościele. A przecież to właśnie przez Niego obecność Jezusa Chrystusa staje się realna zarówno w przepowiadaniu, jak i w sakramentach. Jesteśmy w czasie nowenny przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego. Przyzywajmy obecności Pocieszyciela z całego serca i starajmy się pogłębić naszą wiedzę o Nim i naszą relację z Nim.