Kontynuujemy czytanie Listu św. Jakuba skierowanego do Kościoła powszechnego. Mówi on – o czym czytaliśmy już wczoraj – o nagromadzonym nieraz latami czy przez pokolenia (często w nieuczciwy sposób), bogactwie. Często sądzimy, że da nam ono długie, dostatnie i bezpieczne życie. Wydaje nam się, że dobra, którymi się otaczamy, będą trwałe. Św. Jakub brutalnie rozprawia się z tego typu myśleniem wśród członków pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Nie na tym bowiem polega droga oddania się Jezusowi i doprowadzenie chrześcijan do przemiany życia wg wskazań Jezusa.

Biada bogaczom – grzmi św. Jakub. Zapłaczcie wśród narzekań na utrapienia, jakie was czekają. Bogactwo wasze zbutwiało, szaty wasze stały się żerem dla moli, a złoto wasze i srebro zardzewiało – wyrokuje. Więcej nawet – zapowiada, że krzywda „żniwiarzy i robotników” doznana od bogatych „tuczących swoje serca dostatkami”, i ich krzyk dotrze do uszu Pana Zastępów.

Niech nas jednak i ta nauka nie zraża. Droga wyznaczona przez Jezusa dodaje nadziei: nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, ale w niebie, gdzie mole ani rdza nie niszczą. Czyż nie jesteście ważniejsi niż ptaki powietrzne, które Bóg żywi lub niż lilie na polu, które Bóg ubiera (Mt 6, 19-20. 26-29)?