Warunek, by Boża obietnica zapisana w czytanym dzisiaj fragmencie Księgi Izajasza została zrealizowana, nie jest wcale łatwy do wykonania. Pan Bóg mówi: „Jeśli u siebie usuniesz jarzmo”. No właśnie. Nie chodzi o usunięcie tego, co uciska, co jest ciężkie do zniesienia, co utrudnia życie w swoim otoczeniu czy w domu. Nie chodzi też o usuwanie wad i słabości u swoich domowników: u żony, męża, dzieci czy teściów. Oczywiście bardzo łatwo jest zauważyć wady innych. Od razu zauważamy, że ten jest zazdrosny, ten pyszny, tamten jest obżartuchem, inny zarozumiały, jeszcze ktoś inny niechlujny, zazdrosny, leniwy, chciwy, kłamca czy pożądliwy… Najtrudniej jest jednak usunąć „jarzmo” w sobie. Na przykład taką wadą wad, grzechem głównym, źródłem wielu innych grzechów jest pycha. Człowiek jej w sobie nie zauważa, a jeśli widzi, to tylko jakby mały wierzchołek ogromnej góry lodowej grożącej katastrofą okrętom. Potrzeba wiele modlitwy i odwagi, żeby zauważyć swoje błędy, które w rzeczywistości trzymają nas w niewoli, zatrzymują rozwój, tamują radość, wolność, wykrzywiają myślenie i powodują złe wybory. Trudno jest usunąć owo jarzmo własnymi tylko siłami. Potrzeba błagania Boga o pomoc i gotowości przyjęcia prawdy o tym, co ujrzymy w naszym wnętrzu.

Izraelici mieli wiele przepisów związanych ze świętami. My dzisiaj wiemy, że w niedzielę i święta nie powinniśmy wykonywać prac ciężkich i niekoniecznych. Dzięki temu mamy czas na odpoczynek i przebywanie z naszymi najbliższymi. Co najważniejsze, dzięki uzyskanej przestrzeni czasu możemy wejść w głębszą relację z Bogiem podczas Eucharystii, w modlitwie osobistej czy rodzinnej. Dzięki temu Bóg przemienia nasze serce i powoli uwalnia od wewnętrznych więzów zatrzymujących nas w drodze, uniemożliwiających duchowy i człowieczy rozwój.